Skírnir - 01.08.1915, Page 80

Rousseau.
í skógarins ilmandi laufgrænum lund,
um líflð ’ann hugfanginn dreymdi,
og ásthrifinn hélt ’ann með heiðlóum fund,
— en hégóma-prjálinu gleymdi.
Hann stökk upp á fjallstind og stóð þar og sá,
hve storðin var inndæl og fögur,
og himininn töfrandi, hafaldan blá
svo heillandi’ um voga og ögur.
Hann teygaði ilminn úr angandi rós
og óminn af fossanna gígjum.
Hann tilbað hið biessaða, blikandi ljós,
sem brýzt fram úr kolsvörtum skýjum.
Á alstirndan himin um heiðskíra nótt,
’ann hriflnn og forviða starði, —
hve ótölu-hnettirnir óðu fram skjótt,
en afllögum hver annan varði.
Hann titraði’ af virðing í tröll-liamra-sal,
hann taflið sá ægis og stormsins,
og þórdunur heyrði ’ann hrynja í dal,
og hugsar með lotning — tii ormsins.
Og eldkrafta-jötuninn jafnvel hann sá
og jörðina kippast og stynja,
og kolsvartan gosmökk, er birtunni brá,
og borgirnar sökkva og hrynja.