Skírnir - 01.08.1915, Side 81

Kousseau.
305
Hann sá þau hin óbrotnu, eilífu lög,
sem aldrei af dutlungum breytast, —
hve náttúran listfeng, á lagasmíð hög,
er ljúf því, er elskar hún heitast.
Hann heyrð’ að í lóunnar léttstíga óð
var laðandi sakleysis hreimur.
Þar tíst’ engin skjálfandi tilgerðar hljóð,
sem tízkunnar valdbýður heimur.
Hann fann það, að ilmur úr inndælli rós
var okruðu smyrslunum mærri.
Hann sá það, að brjóstfögur dalanna drós
var »drotningum« borganna skærri.
Hann sá, — þegar titraði tröllaukin höll
og teygðist í fjörbrotum hauður,
og stormurinn æddi og ólguðu föll,
— hve örlítill var hann og snauður.
Hann sagði: »Ó, alt er það gullvægt og gott,
sem guðshöndin einsömul lagar.
En mannanna hégómi, hroki og spott
þau handaverk smánar og bagar«.
Hann kendi: »Ó, lærðu að lifa á jörð
því M, sem náttúran kennir!
Ef eltirðu tízkunnar hégóma-hjörð,
á heimskunni líf þitt þú brennir«.
Ort i marz 1914.
B. Þ. Gröndal.
20