Skírnir - 01.08.1915, Side 82

Alþýðukveðskapur.
Erindi flutt á Eyrarbakka og við Þjórsárbrú veturna 1913 og 1914.
----- Nl.
Flestir eiga fagrar vonir, þegar þeir kveðja æsku
sína og hefja gönguna út í lífið. Þeim finst framtiðin brosa
móti sér, hvert sem þeir líta, og þeir ætla mikið að gera.
Sumum rætast vonirnar, öðrum bregðast þær. Lífið verð-
ur öðruvísi heldur en vonirnar höfðu spáð. Eða svo hefir
honum — eða henni — fundist, sem þessa vísu kvað:
Margt er klungrið mæðunnar
meira en ungur hyggur,
einhver drungi ömunar
á mér þungur liggur.
Og þegar dögunum fjölgar og þeir verða að árum, án þess
að nokkuð rætist fram úr, þá hætta vonirnar smám sam-
an að gera vart við sig og kviðinn fyrir komandi degi
læðist að:
Yeröld fláa sýnir sig,
sú mér spáir hörðu;
flestöll stráin stÍDga mig
stór og smá á jörðu.
(Lausavísa).
Og eftir því sem lengra er haldið verður vegurinn
ógreiðari. En vegfarandanum kemur það ekki á óvart.
Hann er farinn að venjast því, þótt út af bregði því, sem
vonirnar sögðu í öndverðu. Hann veit að brekkan verð-
ur brattari, steinarnir stærri og hrufóttari og máttur hans
fer óðum þverrandi:
Alt af hætist raun við raun
réna gleðistundir;