Skírnir - 01.08.1915, Side 83

Alþýðukveðskapur.
307
það er ei nema hraun við hraun
höltum fæti undir.
(Erlendur Grottskálksson, Garði í Kelduhverfi).
Enda hverfa þær nú með öllu — týnast og sjást ekki
framar, æskuvonirnar mörgu og björtu, sem brosað höfðu.
móti og lokkað hugann forðum daga — og myrkrið síg-
ur yfir:
Léleg reynist lukkan mín
— lifið gengur svona —
eg sé það nú varia, er sólin skín,
og svo er eg hætt að vona.
En þótt þ æ r vonir, er lofuðu þ e s s a heims gæðum;
í ríkum mæli, hverfi og týnist, deyja þær þó ekki með-
öllu, heldur geta þær af sér aðrar vonir og aðrar þrár.
Því aldrei deyr hún, vonin, er sagði: »öll él birta upp
um síðir!«. í skjólin hérna megin er fokið. En handan
við gröf og dauða — hinum megin við landamærin —
hvað tekur þar við? Myndi þar ekki bjartara um að lit-
ast, mýkra undir fæti og sælan meiri? Og til þess að
f r i ð a sjálfan sig, v o n a r maður, að svo verði, og þráir
nú ekkert heitara en að kanna þá ókunnugu stigu. Og
vonin og þráin fæðir af sér trúna:
Angurs stranga leið er löng,
lengi þrengist mæðan ströng,
mig langar þangað, geðs um göng,
sem gengur að mengi engin þröng.
Þannig kvað Vatnsenda-Rósa eða Skáld-Rósa í einveru-
stundunum. Hún trúði því, að þar — handan við landa
mærin — fengist allra meina bót. 0g svo munu fleiri
gera. —
En mennirnir eru misjafnir og alþýðu-hagyrðingarnir
líka. Til eru þeir, sem ekkert bugar. Þeir eru rólegir,
hversu sem lífið leikur þá, örvænta ekki og leggja aldrei
árar í bát:
Þó að öldur þjóti kífs
og þrautafjöld mér hjóði,
móti göldum glaumi lifs
geng eg með köldu blóði.
(Jón Ásgeirsson, Þingeyrum).
20*