Skírnir - 01.08.1915, Qupperneq 84

308
Alþýðukveðskapur.
Allir vita að versti óvinur þunglyndisins er léttlynd-
ið. En þunglyndið er það, sem leiðir menn til að örvænta
og örvæntingin er þyngsta lifsbyrðin. Því er um aó gera
að vera léttlyndur í lengstu lög — vera vongóður:
Beri maður létta lund
linast rauna tetur,
eigi hann bágt um eina stund
aðra gengur betur.
(Jón Sigurðsson sýslumaður1).
Þetta er nú einn strengurinn á hörpu alþýðuskáld-
anna, og má vel vera, að hann sé viðkvæmastur. Um
það skal þó ekki deilt. En hitt er víst að fleiri á hún
strengina viðkvæma, harpan þeirra, og leynir sjaldnast
hljóðinu, ef rétt er á þeim gripið!
Eg sagði áðan, að mennirnir væru misjafnir — hugs-
uðu ýmislega — væru ólíkir, og það er satt. Þó hafa
menn komið sér saman um ein lög, er gilda skyldu, þeg-
ar um helztu gleði alþýðumanna vorra væri að ræða.
Og þessi lög hafa geymst í fjórum hendingum og er oft
til þeirra vitnað:
Að fara á skíðum styttir stund,
stúlku fríða spenna mund,
sigla’ um viði húna-hund,
hesti ríða slétta grund.
Vísan er eftir Júlíönu Jónsdóttur skáldkonu, sem einu
sinni gaf út «Stúlku«. Og hún mun vera kveðin annað
hvort í Eyjafjarðar- eða Þingeyjarsýslum. Því norður þar
eru beztir skíðamenn.
En núna ekki alls fyrir löngu hefir komið fram breyt-
ingartillaga við þessi lög. Hún er upprunnin á Vatns-
nesi í Húnavatnssýslu, en þar mun fátt um skíðamenn;
hún fer líka fram á, að skíðin séu strikuð út, en annað
upp tekið, sem víðar eigi við. Hún segir gleðina í þvi
fólgna:
‘) Jón Sigurðsson, Grislasonar Dalaskálds, var sýslumaður Dala-
sýslu 1712—1717. Vísan er i mansöng fyrir Timarimu.