Skírnir - 01.08.1915, Side 87

Alþýðukveðskapur.
311
— Oft hefir þetta þrent farið saman: hagyrðing-
nrinn, hestamaðurinnogdrykkjumaðurinn.
Samhandið milli mannsins og hestsins verið svo innilegt.
Sá, sem gefinn er fyrir hesta, sýnir reiðhestinum sínum
alla nærgætni. Honum er það nautn að hugsa sem bezt
um hann, láta honum líða svo vel sem föng eru á, gefa
honum það bezta úr stálinu, því hann veit að hesturinn
man það og þakkar. Enda eru dæmi þess, að margur
drykkjumaður hefir átt lífið að launa reiðhestinum sínum.
Og það hefir ekki þurft drykkjumann til.
I hríðum og náttmyrkri hefir húsbóndinn oft á tíðum
orðið að treysta á vegvísi hestsins, fótfimi hans og hraust-
leika. I vötnum og ótal hættum hefir það verið hestur-
inn, sem bjargaði húsbóndanum. Þetta finna þeir báðir,
maðurinn og hesturinn, því »milli manns og hests og hunds
hangir leyniþráður«, og eftir því sem þeir eru lengur sam-
an, verður vináttan innilegri. Og hagyrðingurinn þreyt-
ist aldrei á að lofa hestinn sinn, hvort sem hann er einn
á ferð eða fleiri saman. Hann gleymir sjaldan, hve mik-
ið hann á undir honum:
Mesta gull í myrkri og ám
mjúkt á lullar grundum,
einatt sullast eg á Grlám
og hálffullur stundum.
(Lausavisa).
Mælt er að »þegar ölið er af könnunni sé vináttan
úti«. Er þar víst átt við samdrykkju í húsum inni. En
slíkt hið sama má víst á stundum segja um drykkju úti
á víðavangi. Maður var eitt sinn á ferð og slógust nokk-
urir til fylgdar við hann, sem vildu vera vinir hans. Flaska
var með í förinni og átti hann hana. Var hún lítt spör-
uð og þvarr því vínið. Þá vildu hinir ekki lengur ríða.
Maðurinn þeytti þá frá sér tómu flöskunni, stökk á bak
hestinum sinum, reiðskjóta ágætum, og kastaði fram þess-
ari stöku:
Brestur vín og brotnar gler
bregðast vinir kærir.