Skírnir - 01.08.1915, Page 88

312
Alþýðukveðskapur.
En á Blesa eru mér
allir vegir færir!
og skildi þar með þeim.
— Þeir hafa líka gaman af því, hagyrðingarnir, að
segja öðrum, er meta kunna og vit hafa á, frá kostum
hesta sinna. Því varð Páli Olafssyni einu sinni að
orði um reiðhryssu, sem hann átti, metfé hið mesta, er
vinur hans spurði um kosti hennar:
Hleypur geyst á alt hvað er,
undur reist að framan,
þjóta neistar þar og hér,
— þetta veiztu’ er gaman!
Fáir hafa heldur tekið Páli fram um að kveða hesta-
vísur, enda var hann hestamaður með afbrigðum. Atti
gæðinga marga, hvern fram af öðrum. Hann kunni líka
að fara með þá, gaf þeim vel, og lét sér ant um þá á alla
vegu. Einu sinni var hann á ferð og þurfti að flýta sér
— eins og raunar oftar — og yrðir þá á hestinn:
Vertu hress þótt löng sé leið,
láttu sjá hvað getur.
Fyrir þessi förin greið
færðu strá í vetur.
Og það efndi Páll.
Og þegar sá hestur varð að falla sökum elli, orti Páll
eftir hann margar vísur, og mintist þá yngri ára hans
með þessari stöku:
Folinn ungur fetaði létt
fjallabungur, grundir,
fen og klungur fór á sprett,
fjöllin sungu undir!
— En hagyrðingurinn er líka fljótur til svars, ef reið-
hestinum hans er niðrað, eða þá ekki lofaður eins og hon-
um þykir hann verðskulda. Jón á Þingeyrum átti hest
sem hann nefndi »Létti«, reiðskjóta ágætan, og hafði hann
miklar mætur á honum. En Jón var vínbneigður og reið
oft ógætilega, er hann var við skál. Einhverju sinni seg-
ir maður við Jón, en hann var þá nokkuð drukkinn og: