Skírnir - 01.08.1915, Qupperneq 90

/
314 Alþýðukveðskapur.
Hugarglaður held eg frá
húsum mammons vina.
Skuldafrí eg skelli á
skeið nm veröldina!
Þannig kvað Jón á Þingeyrum, sem fyr er nefndur.
En þeir koma víðar við, alþýðuhagyrðingarnir, og
fleira er efni vísna þeirra, en nefnt hefi eg.
Einn strengurinn i hörpu þeirra er helgaður landinu.
Hann er stundum þýður, getur líka verið kaldranalegur.
Það fer eftir veðráttunni og árstíðunum. Hann á líka
fieiri hljóð, strengurinn sá. Minningar æskustöðvanna vilja
eiga hann óskiítan, en þær geta það ekki, af því að hann
verður að vera hundinn við þann og þann staðinn, er sá
stendur á, er til hans grípur. Og daglegum störfum og
mörgu öðru er ofið inn i þennan streng. Þá er hann ekki
hjáróma, sé hann hreyfður réttilega.
Unglingurinn í ókunnu sveitinni hugsar heim í dal-
inn sinn. Honum leiðist, þar sem hann er. Það er eitt-
hvað svo undarlegt í nýju vistinni, öðruvísi en heima, þar
sem hann var borinn og barnfæddur. Og í einverunni
fyllist hugur hans ljúfum minningum æskuáranna, og harpan
er tekin, strengurinn stiltur og minningarnar falla í stuðla
— verða að vísu, sem hann raular og flytur hann heim:
Oft mig dreymir dagana,
dali, gil og bala,
þar sem heima um hagana
hljóp eg til að smala.
Þegar vordísin kemur
„með sól í fangi, hlóm við barm
og bros á vanga norður i heiminn11
liggur vel á skáldunum, og þá er nú ekki legið á liði sínu
með að dásama Fjallkonuna. Og harpan er gripin og feg-
ursti hátturinn þreyttur og þau orð valin, er hættinum
eru samboðin, og leika við rímið:
Grundin vallar glitruð hlær
glóir á hjalla og rinda,