Skírnir - 01.08.1915, Side 91

Alþýðukveðskapur.
315
Sólar halla bliður blær
blæs um fjalla tinda.
(Stgr. Th.).
Og um Jónsmessuleytið, þegar sólin er hæst á lofti
og gleymir að renna til viðar, er hvíslingaleikur söngs og
ljóða um alla náttúruna. Hálfkveðnar vísur og hendingar
líða um loftið og finna bergmál í brjóstum þeirra, er úti
vaka í næturkyrðinni og horfa á miðnætursólina vagga á
haföldunum. Sunnanblærinn læðist upp með vanganum
og alla setur hljóða. Því sunannblærinn er vorsöngur.
Hann er ljóð skáldsins, útlagans suður við Eyrarsund,
sem alt af er með hugann heima:
Á um njólu aldinn mar
út hjá póli gaman,
árdags sól og aftan þar
eiga stóla saman.
(Þorsteinn Erlingsson1).
Og alþýðuhagyrðingurinn velur einnig fegursta hátt-
inn, er hann grípur hörpuna til þess að dásama vorfeg-
urðina og sumardýrðina:
Arsól gljár við unnarsvið
ofinn báruskrúða;
ræðir smára rjóðan við
rósin táraprúða.
(Halldór Priðjónsson frá Sandi).
En þegar sólin lækkar og fer að fela sig á bak við
fjöllin, saknar maður hennar. Það var svo bjart og hlýtt
og lífið svo yndislegt meðan hún var altaf á loftinu. Og
þráin vaknar, þráin að sjá sólina — mega vera nálægt
henni, og hugurinn leggur af stað að leita hennar:
*) Þótt nokkrum skálduin okkar sé hér skipað á bekk með
alþýðuhagyrðingunum, þá er það ekki sagt í þeim tilgangi, að draga
úr áliti þeirra eða gera minna úr þeim, heldur er það gert til þess að
sýna, að þeim þykir sumum enginn vansi að yrkja undir kvæðalögum
alþýðunnar. Enda verða margar slíkar stökur þeirra almenningseign
áður en nokkurn varir. Alþýðan finnur að þær eru sungnar út úr
hennar eigin brjósti og smám saman renna þær inn í þennan fjársjóð
hennar; stökurnar verða alþýðustökur.