Skírnir - 01.08.1915, Side 92

316
Alþýðukveðskapur.
Daggir falla, dagsól alla kveður,
en mig kallar einhver þrá
yfir fjallaveldin blá.
Þannig syngur Huldumærin þingeyska við sólarlagið. —
Og þegar sumarið hefir kvatt og haustvindarnir boða komu
vetrarins með kulda og hretum, breytist hljóðið ístrengn-
um. Vorléttu tónarnir hverfa og kuldinn og kvíðinn læð-
ist að. Þá velur hagyrðingurinn sama lagið, er hann
kveður sumarið, eins og hann hafði fagnað því með —
fegursti hátturinn á altaf við:
Frost á velli vinnur mein,
vetrar gellur þruma.
Bliknuð fellir blöð af grein
björkin ellihruma. (Lansavísa).
Það er óvanalegt, að fyrsta hretið standi lengi yfir.
Þó fer nú svo á stundum, og fyllist þá hugur hagyrðings-
ins enn meiri drunga, en altaf getur hann þó raulað stök-
urnar sínar. Harpan hans er ekki hljómstolin og streng-
irnir hennar stirðna ekki, þótt kalt sé út að líta:
Blómin hrynja banasjúk,
brim við drynja strendur.
Það er kynja frost og fjúk,
féð i brynjum stendur.
(Baldviu skáldi Jónsson, Skagfirðingur, fór til Ameríku).
Og þegar skammdegið læðist að, og sólin fer að dvelja
lengur og lengur á bak við fjöllin — dvelur þar dögun-
um saman, er harpan einnig gripin. Efnið er ólíkt því,
sem Jónsmessuskáldið valdi sér, en hátturinn er
hinn sami og hreimurinn, sé haglega farið um strenginn:
Girnast allar elfur skjól
undir mjallar þaki,
þorir valla að sýna sól
sig að fjalla baki.
(Síra Björn Halldórsson i Laufási).
En þrátt fyrir snjóinn og kuldann, mætir þó auganu margt,
sem unað vekur: Fjöllin aldrei stórfenglegri né fegurri,
og þótt sumarblómin séu dáin og snævi hulin, lítur þó
hagyrðingurinn aðrar rósir, sem verða honum að yrkiefnii