Skírnir - 01.08.1915, Síða 93

Alþýðukveðskapur.
317
Gluggar frjósa, glerið á
grefur rósir vetur.
Palda ijósu fjöllin há,
fátt sér hrósar betur.
Og svo getur honum orðið létt í huga, þótt mikil séu harð-
indin og grimdin, að hann grípi vonglaður til hörpunnar
og syngi kuldann burtu úr huga sínum og vaggi sér
dreymandi í fangi vordísarinnar:
Sunnanvindar fjöllum frá
fönnum hrinda siðar,
grænum linda girðast þá
grundir, tindar, hlíðar.
Báðar þessar vísur eru eftir Pál Olafsson og er sagt
hann hafi raulað þær einhverju sinni í grimdarfrosti.
En það er satt
Þorradæguv þykja löng
þegar hann hlæs á norðan.
Og svo getur veturinn harður orðið, að hagyrðingur-
inn neyðist til að kveða öðru vísi. Þegar frostið þrengir
sér inn í hvern krók og kima og dimmviðrin hamast á
degi hverjum, fær sá nóg að hugsa, sem líf sitt á undir
því, að batinn komi áður en heyin eru uppgefin:
Dal í þröngum drifa stíf
dynur á svöngum hjörðum,
það er engum of gott líf
upp { Gönguskörðum.
(Baldvin skáldi Jónsson).
Og því er ekki að undra, þegar hlákan kemur og snjór-
inn bráðnar, þegar
Gægist fjalla fjöldinn þá
fram úr mjallar trafi
fyr sem stalla og hnjúka há
huldi alla í kafi —
(Karl H. Bjarnason prentari).
þó að hækki brúnin, þvi nú er batinn kominn. Vetrar-
harðindin gleymast. Fjármaðurinn reikar kringum féð sitt
glaður í huga og ánægður, og lítur sigri hrósandi til