Skírnir - 01.08.1915, Qupperneq 95

Alþýðukveðskapur. 319'
Vísan er kveðin við föður meyjarinnar, er hann var að
hrósa dóttur sinni.
Maður þóttist hafa lesið Guðbrands-Eddu eða Steins.
Mundi þó ekki með vissu, hvor þeirra það var. Þá kvað
Jón á Víðimýri:
Það kann verða mjög til meins,
menn þá skortir vitið,
Guðbrands-Eddu eða Steins
aldrei hefi’ eg litið.
Bóndi fjölgar fé sínu. A margt sauða og græðir á
tá og fingri, en þykir lítið gestrisinn. Nágranni hans reið
þar einu sinni um, og varpaði þá fram stöku þessari:
•^rö'ðiir-þess* frjóvgað fær .
féð hjá béftd^ kænum,
/ auðurinn vex, en grasið grær
L. -* götunni heim að hænum!
Manni varð á að fífla konu og var dæmdur til hýð-
ingar. Það var nú á þeim dögum. Þá varð einhverjum
að orði:
Það á að hýða hann Þorgrim tröll
þungt og griðarlega,
svo húðin níðist af honum öll
auðs- fyrir -hlíðar meydómsspjöll.
Annars voru hýðingar einu sinni algengar og gáfu
þær ekki ósjaldan hagyrðingunum efni í stökur.
Maður var hýddur — ókunnugt hvað hann hafði til
saka unnið — en lét sér lítið segjast. Þótti hann jafnvel
meiri á lofti eftir en áður og furðaði margan á því.
Þá var kveðið:
Nú er v i r t u r njótur fleins
nauða- firtur -skorðum,
nú er skyrtan ekki eins
illa girt og forðum.
Þá kunnu þeir og að bíta frá sér, þætti þeim gengið
of nærri rétti sínum.