Skírnir - 01.08.1915, Síða 100

324
Alþýðukveðskapur.
víkur Sveinn og Sigurbjörn í Fótaskinni — en þeir voru
báðir Þingeyingar — þá hafl Sveinn ljóðað á Sigurbjörn.
Er sú vísa gleymd, en Sigurbjörn svaraði með þessari
stöku:
Varla meina vil eg þér
vísna greinir skorða,
komdu að reyna móti mér
mistilteininn orða.
Þá kvað Sveinn:
Ekki biður svarið Sveins,
sizt eru hagir duldir,
eg á ekki neitt til neins,
nema hörn og skuldir!
»Svona var og er högum alþýðuskáldanna háttað —
þetta er seinni hluti æfisögu almennings — þeirra manna,
sem höfðu fleiri járn í eldinum en orfljáinn og prjónana«,
segir Gruðm. á Sandi.
Fleira mætti telja og fleira mætti segja um alþýðu-
kveðskapinn, og fleiri mætti stökurnar nefna en þær, sem
komnar eru. En einhverntíma verð eg að hætta, og það
sem sagt er, læt eg mér því nægja að þessu sinni.
— Eg á ekki neitt til neins,
nema hörn og skuldir!
Og þó hafa þessir menn látið eftir sig mikinn auð, sem
vér höfum erft. Og þessum auði getur hvorki mölur né
ryð grandað.
Þessi auður eru stökurnar þeirra — vísurnar, sem
þeir ortu á einverustundunum til þess að friða sjálfa sig.
Vér lærðum margar þeirra endur fvrir löngu, en höfum
þó ekki gleymt þeim, og síðan hafa aðrar bæzt við og
vér raulum þær svo að segja daglega, enda verða þær
ekki tölum taldar ánægjustundirnar, sem þær hafa veitt oss.
Hvar sem maður er staddur, hvað sem maður er að
starfa, og í hvaða stöðu sem maður er, þá bjóða þær öllum
fylgd sína — bjóðast til að fylgja manni gegnum líflð og
létta undir sporið — þessvegna getum vér aldrei þakkað