Skírnir - 01.08.1915, Side 103

Serbar gjöra áhlaup á næturþeli.
027
vonir okkar og draumar, og alt gott, sem við þóttumst
eiga í vændum, fokið í burtu eins og fis fyrir vindi.
Við fetum okkur fram með mestu varúð. Nei! —
þessi dimmi litlausi hópur manna eru útverðir okkar
sjálfra. Við gátum ekki greint andlit þeirra, en þeir voru
úr 1. tvífylkinu eins og við. Þegar við fórum fram hjá þeim
nefndum við með nafni félaga okkar, frændur og nábúa
úr þorpinu, þar sem við áttum heima. Við tókumst í hendur
og óskuðum í hljóði en með einlægni, að áhlaupið leiddi
til sigurs. Sumir föðmuðu að sér einlægan vin — það
voru ef til vill síðustu kveðjurnar — áður en dauðinn
skildi þá.
Nokkru neðar í hallanum stóðum við kyrrir í langri
röð. Vatnsflöskurnar voru látnar ofan í poka, til þess að
þær skyldu ekki skrölta; frakkalöfunum var drepið undir
beltin; húfurnar voru dregnar niður yfir eyrun, og reim-
arnar í skóm og stígvélum voru bundnar fastar en áður.
Eina hljóðið, sem heyrðist, voru smellirnir, þegar aftur-
hlaðningarnir voru opnaðir, og klikkin af hleðslunni,
þegar henni var stungið í hlaupin.
Boðliði kom hlaupandi til mín, æstur og lafmóður.
»Eruð þér foringi fjórðu sveitarinnar?« — spurði hann —
»yfirforinginn skipar yður að sækja fram«. Eg sá ekki
andlitið; eg sá að eins marka fyrir dimmri mannsmynd
og heyrði að hún hvislaði hörkulega. Við þokuðumst fram
á leið, og áttum nú hér um bil fjögur hundruð skref að
stöð óvinanna. Við sáum ekkert hvernig þar var umhorfs,
en gátum heyrt glamur í byssusverðum þeirra. Við
skriðum áfram flatir á maganum eins og panþerdýr.
Jörðin var votlend og við drógum okkur áfram og iyftum
okkur upp með vinstri hendinni. Litlu síðar komum við
á þura mörk; við fundum að þyrnarnir rifu á okkur
hendurnar, og að eitthvað volgt rann niður eftir fingrunum
á okkur. Við héldum niðri í okkur andanum og kæfðum
hóstann niðri í lungunum. Litlu síðar skriðum við á þur-
lendi. Ef við hefðum gengið yfir þyrnivaxna grundina,
hefðum við brotið þyrnana og ýmsar þurrar jurtir með