Skírnir - 01.08.1915, Síða 104

328
Serbar gjöra áhlanp á næturþeli.
fótunum, og brestirnir undir fótum okkar hefðu komið því
upp hvar við vorum.
»Kyrrir! Liggið marflatir!« Þrír snarpir hvellir
heyrast, — þó ekki byssuskot. Upp í loftið er skotið
eldflugu, sem dregur rauða ljósrák á eftir sér. Þar hafa
þeir orðið varir við okkur, þeir hafa fundið á sér að við
vorum nálægt. Utverðir þeirra gáfu þeim merki um
komu okkar. A augabragði fellur skært sólskin á okkur,
leitarljósið skín framan i okkur, og ljósgeislar þess eru
svo sterkir, að þeir blinda okkur og gera okkur ringlaða.
Þarna lágum við kylliflatir á grundinni með hendurnar
fram undan okkur, og höfðum byssurnar til taks. í því
heyrðist tröllslegt öskur, sprengikúla þaut í gegnum loftið
eins og elding, hún kom niður og sprakk og gróf okkur
til hálfs í grjóthríð, sandi og mold. Fyrir ofan höfuðin
á okkur hvinu brot úr fallbyssukúlum, og hvæstu svo
hátt, að okkur rann kalt vatn milli skinns og hörunds.
Eftir fyrstu sprengikúluna sprakk önnur til, og henni
fylgdi skriða af steinum og járnbrotum.
»Hvernig vita þeir með þessari nákvæmni, hvað
langt við erum burtu?«
»Fram!« kveður við niður eftir allri fylkingunni.
»Fram, fram!«
Þá lýsti endalaus eldræma framundan okkur, henni
sýndist vera spúið upp úr sjálfri jörðunni. Fótgönguliðið
byrjaði að skjóta hraðskotum á okkur. Til hægri handar
við okkur, þar sem Dónár herdeildin okkar var, æddi
grenjandi stórskotahríð.
I kringum okkur var jörðin rifin upp og tætt í sund-
ur af óteljandi stórskeytum og sprengikúlum. I skininu
af hinum skæru leitarljósum, sem færðust yfir hingað og
þangað, mátti sjá særða hermenn binda um sár sín og bíta
á jaxlinn til að harka af sér. Loftið fyltist af hinum
óþægilega þef, sem kemur af mannablóði og sundurtættu
mannsholdi, — það er súr og væmin lykt.
Nú skipuðu foringjarnir: »Engin skot! — Vegið með
byssusverðunum! Fram — í riðlum!«.