Skírnir - 01.12.1915, Qupperneq 8

344
Um Hallgrím Pjetursson.
fullan rjett til að lýsa þeim eins og hann gerir (heiptin
beisk — hjartans blindleiki — villan treisk). En þetta
vekur aftur a 1 m e n n a r hugleiðíngar — frá hinu ein-
staka hugleiðir höf. hið almenna og algilda — í næsta v.:
(6) Forðastu soddan fiflsku grein
framliðins manns að lasta bein,
sá dauði befir sinn dóm með sjer
hver helst hann er,
sem best haf gát á sjálfum þjer.
Hjer kemur fram spaklegt heilræði algilt og snjalt —
enda er þetta, þ. e, 3. vo., orðið almennur talsháttur.
Höf. hverfur aftur að Giyðingunum og tilgángi þeirra,
þeim að hindra, að »svik« gætu átt sjer stað, lærisvein-
arnir t. d. komið og stolið líkinu og svo sagt að Kristur
væri upprisinn. En höf. snýr þessu meistaralega við.
Hann skilur þetta atvik sem sjerstaka ráðstöfun guðs til
þess að sanna einmitt hið gagnstæða; einmitt þess vegna,
að sjálfir fjandmenn Krists geyma grafarinnar — og
að Kristur rís upp, hverfur úr gröfinni innan hins ákveðna
frests — verður orsök til þess, að því síður var nokkur
efi mögulegur um sannleik Krists orða:
(7) Gyðiugar vildu veita rýrð
vors lausnara upprisu-dýrð,
en drottins vald og visdóms-ráð
þess vel fekk gáð,
verk sitt framkvæmdi víst með dáð.
(8) Hefði ei vaktin geymt og gætt
grafarinnar, sem nú var rætt,
orsök var meiri að efast þá,
hvort upp rjeð stá
drottinn vor Jesús dauðum frá.
(S) En þeir sjálfir, og er það víst,
upprisu drottins hafa lýst,
þótt kennimenn Júða af kaldri stygð
kvaldir i blygð
keypti þá til að bera lygð.
Síðustu 3 vo. hjer eiga við það sem segir í Matt.
28, 11—15.