Skírnir - 01.12.1915, Síða 9

Um Hallgrím Pj-tursson.
345
Aftur hyerfur nú höf. að almennri hugleiðíngu um
s v i k r á ð manna er guð geti ónýtt, móti honum megni
s 1 æ g ð i n ekkert. Það er og á að vera h u g g u n trú-
andi mönnum, og með þessu v. lýkur fyrra bálkinum:
(10) Öll svikráð manna og atvik ill
ónýtir drottinn þá hann vill;
hans ráð um eilífð stöðugt stár
og stjórnin klár,
slægðin drambiáta sljett forgár.
II. bálkur rís út af því sem er aðalumtalsefnið í ritn-
íngarkaflanum — g r ö f Krists, og var það til vonar, að
einmitt hún vekti hugleiðíngar skáldsins. D a u ð i og
g r ö f vekja annars sorg og sálarstríð — eru sorgarefni
fremur en nokkuð annað sem fyrir kemur. Var þá ekki
ástæða til að hryggjast hjer? Þar kveður skáldið nei
við, einmitt gröf Krists getur ekki annað en valdið
gleði og gleðilegri tilhugsun, og er það auðvitað gömul
sanntrúaðra hugsun um fyrirgefníngu syndanna, er þar
með mætti vinnast:
(11) Hvíli eg nú síðast huga minn
herra Jessú við legstað þinn,
þegar eg gæti að greftran þín
g 1 e ð s t sála mín,
skelfing og ótti dauðans dvín.
(12) Sektir mínar og syndir barst
sjálfur þegar þú píndur varst,
npp á það dóstu drottinn kær,
að kvittuðust þær,
hjartað því nýjan fögnuð fær.
Eins og Kristur var lagður i gröf, var grafinn, eins
verða nú syndir manna grafnar, já, Kristur tók þær —
eða syndina (alment) — niður með sjer í gröfina:
(13) Þú grófst þær niður i gröf með þjer,
gafst þitt rjettlæti aftur mjer,
i hafsins djúp sem fyrirspáð finst
þeim fleygðir inst,
um eilifð verður ei á þær rainst.