Skírnir - 01.12.1915, Qupperneq 10

346
Um Hallgrlm Pjetursson.
Það er kraftur í siðasta vo. — Hjer er í þessu v.
reyndar farið út yfir aðalhugsunina, er höf. lætur Krist
líka fleygja syndunum í »hafsins djúp*1), (og þykir mjer
það skemma, vera galli á framsetníngunni hjer, en það
•er þá líka sá einasti samsetningargalli á þessum sálmi).
I fjórða v. er sagt að innsigli liafi verið sett á
gröfina. Þetta atvik vekur líka hugleiðíngar:
(14) Svo er nú syndin innsigluð
iðrandi sála kvitt við guð,
eilíft réttlæti npp byrjað
í annan stað,
trúuð manneskja þiggur það,
en hðf. tekur hjer »innsigli« sem væri það innsigli undir
skjali eða brjefi, sem merk ákvæði standa í; fult gildi
fær skjalið með ákvæðunum þá fyrst er innsiglið er kom-
ið á það. Innsiglið á gröfinni verður sjáanlegt og órjúf-
andi merki þess, að syndin er grafin til fulls og alls —
fyrirgefningin þar með stödd og stöðug.
Þetta sýnir, að höf. notar smátt og stórt í biblíutext-
anum til athugana og kenníngar, til viðvörunar eða hugg-
unar og trúarstyrkingar. Og alt eða mest svo snildarlega,
að manni finst ekki betur verði gert.
Hjer fer á eftir v., sem tekur saman í einu lagi
dauðann og gröfina og ósk um allsherjar afleiðíngar þar-
af, því að þótt höf. segi »jeg« (í m é r, glæpi m í n), þá á
það við alla og ekki hann einan — það segir hver trú-
aður um sjálfan sig, um leið og hann fer með orðin:
(15) Dauðinn þinn Jesú deyði hjer
dárlega holdsins girnd i mjer,
gröfin þín hylji glæpi min
fyrir guðs augsýn,
efli mér styrk upprisan þin.
Hjer er horfið aftur — hugsanrétt — að v. 13, 1—2.
I næstu tveimur vessum koma ályktarorð skáldsins og er
•þar aftur notuð ný líking, tekin af gröfinni og innsiglinu:
‘) Setningin er frá Micha VII, 19.