Skírnir - 01.12.1915, Síða 13

[Jm Hallgrim Pjetursson.
349
Alt það, sem hjer hefir verið sagt, má víst segja um
alla sálmana, hvern í sínu lagi og með sinu móti. Það
hefur verið ritað um, hverjir sálmar þættu eða mættu
þykja fegurstir eða bestir. Slíkt er oft komið undir til-
finníngum og smekk sjálfs dómandans, og jeg skal ekki
fara frekara út i það mál. Um lögin og rímið er mjer
ánægja að taka það fram, að jeg er alveg samdóma hr.
Jónasi Jónssyni um það, sem hann segir svo vel í rit-
gjörð sinni í Almanakinu í ár.
Sömu eiginleika, sem Eysteinn sýnir í Lilju, snild og
mælsku og óþrotlega orðgnótt, sýnir sjera Hallgrímur;
þeir eru jafnokar. Það er auðsjeð og auðfundið, að hvor-
tveggi var skapsmunamaður, gáfumaður og »mikið niðri
fyrir«. Ljóðin renna upp úr þeim eins og vatnið í tærri
lind, sem aldrei þrýtur. Jeg set hjer úr sálmunum — af
handahófi mætti segja — nokkur vess, er minna á Ey-
stein og jafnast við vísur hjá honum:
III. 2. Til og frá gekk hann þrisvar þó,
þar fekk ei minsta hvíld né ró,
undanfæri því ekkert fann,
alstaðar drottins reiði hrann,
gegnnm hold, æðar, blóð og bein
hlossi gnðlegrar heiftar skein.
XVI, 3. Þyrnikórónu þungri þeir
þrengdu að herrans enni,
báleldi heitum brendu meir
hroddar svíðandi í henni;
augun hans hæði og andlit með
alt í blóðinu litast rjeð,
slíkt trúig kvala kenni.
Eysteinn segir (49. v.):
Fjandans börnin þröngum þyrni
þessum spenna um hlessað ennið,
þessir negla Krist á krossinn,
keyra járn sváat stökk út dreyri.
Þetta er svo að segja öll píníngarsagan hjá Eysteini, og
gat hún ekki verið styttri eða kjarnyrtari.