Skírnir - 01.12.1915, Qupperneq 17

Um Hallgrím Pjetnrsson.
353
(4) Allar eikur ungar togna
og upp sig rjetta,
seinna bleikar, siðan bogna,
seinast detta.
(7) Steyta kálfa, hlaupa um bóla,
hoppa, rása,
seinna skjálfa, síðan róla,
seinast blása.
En alt er þetta ekki annað en frekari skýríng, »útlistun«
á orðunum í 3. v.:
ellin kæfir alt það nær
sem úngir áttu.
Til þessa flokks heyrir og snildarkvæðið Leirkarls-
vísur, eitt af meistaraverkunum, og ekki nema 5 vísur;
því styttra, því betra. Það er eitt af þeim kvæðum, sem
hvert barn ætti að læra.
Hver sem þekkir þessi látlausu kvæði getur ekki
annað en gramist, þegar hann sjer og les dæmi þess, að
tískan hefur haft svo mikið vald yflr þ e s s u skáldi, að
það tekur sjer tóm og tíma til að lemja saman aðra eins
bögu og þessa, sem eg set hjer til aðvörunar, þótt prent-
svertu sje eiginlega ekki eyðandi til hennar:
Færir vorið fyrir dýra skara
fagnrt lag en hagur dagur plagar,
sumartíminn sóma fremur heima,
sveit þó þreyti veitineyt má heita,
haust að flestum hvast með gusti þrýstir,
hjarðir skarða arð, því jarðir varða,
vetur lætur vatna spýtíng þrjóta,
vandrar klandur grand um strandir landa.
Þegar svo er dýrt kveðið er óhjákvæmilegt, að mis-
boðið verði máli og setníng og orðavali, enda er hjer nógt
af slíku; einkum er síðasta vo. hræðilegt. Þessi dýrleiki
verður hverju skáldi »ofurefli«.
Heimsádeilukvæði, sem kölluð eru, voru all-
almenn á tímum sjera Hallgríms; það var svo að segja
tíska, jafnvel nokkurs konar landfarssótt, að yrkja þau,
23