Skírnir - 01.12.1915, Qupperneq 20

356
Um Hallgrim Pjetursson.
mikið hev, að hann heyjar um ísland og helst þar sem
grass var síst von, á fjöllum og jöklum, svo fer nú manni
að þykja nóg komið, en bónda nægir ekki ísland, heldur
fer hann að heyja um
Danmörk, Sviþjóð, Dalmatia,
Ditmarsken og Pólónía,
England, Frakkland, ítalia,
Asía, Konstantinópel, o. s. frv.
þá fer manni að þykja nóg um og »gamanið að grána«.
Það sem átti að vera gamansamt, skoplegt, verður
óskemtilegt af þessum miklu endurteknu ýkjum — það
vantar ekkert nema að höf. færi með bónda upp í túnglið.
Þá eru þó Þráðarleggsvísurnar og Bauk-
v í s u r n a r betri og skemtilegri, og hefði þó mátt vera
styttra hvorttveggja kvæðið. Skást er slátturíman með
þessu erindi, t. d.:
I viku slógum1) í vetling minn
og veltum konum í heygarðinn,
kom þá koli með kjaptinn sinn
og kvomaði allan heyskapinn.
Samsætisvísur voru í tíð sjera Hallgríms með
alt öðru móti en nú; og mundum vjer ekki verða hrifnir
af að sýngja þær eða samskonar ljóð nú. Þau kvæði
voru uppbyggilegs efnis og full af trúarhugleiðíngum oft-
ast. Svo eru og Samsætissálmar Hallgríms (NB
— sálmar!). I. byrjar svo:
Yerum í guði glaðir
göfgum þann sem veitir oss o. s. frv.
Tilgangurinn er þessi (6. er.):
Iðkun andlegra kvæða
er samdrykkju skemtan hezt.
Betra og skemtilegra er »ölerindið« alkunna: »jSTú
*) Það er hann sjálfur og Leti lagskona hans.