Skírnir - 01.12.1915, Qupperneq 54

390
Talað á milli hjóna.
svo illa saman, að það eru hreinustu vandræði fyrir mig
að standa á milli þeirra, en þó keyrði alveg fram úr hófi
í gærkveldi og í nótt. Konan mín, eg og hitt fólkið svaf
ekki sérlega rólega í nótt«.
Síra Jósef varð alveg forviða. Hann átti þá að fara
að tala á milli hjóna!
»Og út af hverju reis þetta rifrildi ?«.
»Þau hafa látið strákinn sinn sofa á milli sín, en í
gærkveldi, þegar þau voru komin upp í, fanst Ólafi vera
alt of þröngt í rúminu og sagðist vilja hafa strákinn til
fóta. Helga aftók það með öllu og svaraði illu til, en
þá bylti Ólafur sér eitthvað ógætilega til, svo að hann rak
olbogann í augað á stráknum; strákurinn fór að orga og
grenja og þá fór alt í bál og brand. Þau brugðu hvort
öðru um allar vammir og skammir og strákurinn orgaði
eins og bestía. Svo setti grát að Helgu og þá reif Ólafur
yfirsængina ofan af henni og flutti sig upp í háarúmið
fyrir ofan. Við konan mín og eg heyrðum öll lætin inn
i húsið okkar og reyndum bæði að stilla til friðar, en
það var eins og að hella olíu í eld. Ólafur hét því að
sofa aldrei framar hjá Helgu, að skilja við liana eins fljótt
og hann gæti o. s. frv. Og svona gekk það fram eftir
allri nóttu, að Helga og strákurinn grétu og orguðu hvert
í kapp við annað í neðra rúminu og Ólafur hreytti úr
sér og bölvaði í háa rúminu, og svo var hitt fólkið i bað-
stofunni ýmist að hasta á þau eða skella upp úr, svo að
þarna var sífeldur kliður, sem ekki var sérlega skemtilegt
að hlusta á«.
»Fyr má nú vera; eg er svo alveg hissa«, sagði síra
Jósef og snýtti sér.
»Það er von að þér séuð hissa, sira Jósef, og það er
annað en gaman að hafa svona vinnuhjú. Eg hefði bein-
línis rekið Ólaf úr vistinni í morgun, ef eg hefði mátt
missa hann frá fénu«.
»Hafa þau ekkert jafnað sig síðan í nótt?«.
»Óekkí; Ólafur er ekkert nema ónot og Helga ekkert
nema grátur og eymd. Raunar skelli eg oftast nær skuld-