Skírnir - 01.12.1915, Qupperneq 56

392
Talað á milli hjóna.
legghlífarnar. Hann var gramur yfir því að þurfa að'
standa í svona löguðum störfum.
— Gátu ekki þessir bölvaðir vargar látið sér koma
svo vel saman, að aðrir fengju að sofa fyrir arginu i þeim
á nóttunni og hann fengi sjálfur að vera í næði inni i
verstu vetrarhörkunum ? Það var svo sem ekkert til-
hlökkunarverk að eiga að sætta þessar óhemjur, sem hann
þekti ekki nema rétt að nafninu til; þau voru svo sem.
vis til að virða orð hans að vettugi og ámæla honum á
bak fyrir afskiftasemina. Það var þó stórbót að hafa
Einar sér við hlið; hann vissi vel að Einar var duglegur
og gætinn maður og treysti því að hann yrði sér að liði.
Þeir drukku kaffið og síra Jósef sótti messuvínsflösku
út í altari til þess að gefa staup og fá sjálfur annað; það
veitti ekki af að hita sér fyrir brjósti um leið og lagt
var út i gaddinn. Staupið var þegið með þökkum, þeir
stigu á bak og riðu af stað fram hólmana.
Síra Jósef varð hrollkalt á leiðinni og hann var með
hálfgerðar munnherkjur þegar hann fór að spyrja Einar
um skapferli þeirra Olafs og Helgu, en Einar var fremur
tregur á að gefa nákvæmar upplýsingar og var auðheyrt
að hann vildi síður tala illa um þau út í frá. Þó hafði
prestur það upp úr honum smátt og smátt, að
Olafur væri alt af mesti durtur við Heigu og væri tölu-
vért fýlulyndur með köflum, væri stórorður, þegar hann
þyrði, en hálfgerð gunga, þegar á reyndi; Helga væri
aftur á móti bráð í skapi og um leið of veiklynd til þess
að þola Olafi durtsháttinn; annars væri hún þægt og trútt
hjú, og ynni eftir því sem hún hefði vit til.
Það var rétt að byrja að bregða birtu, þegar þeir
félagar komu að útihúsunum i Seli; þeir riðu þar upp á
stéttina, en fóru ekki af baki.
»Húsin standa opin, og þá hlýtur Ólafur að vera hér
ennþá«, sagði Einar og rétt um leið sást á loðna lamb-
skinnshúfu innan við stafinn og svo kom út hálfboginn
maður með hrífu og liúsaló á milli handanna; hann var
í sauðmórauðri prjónapeysu og það brá fyrir þi józkusvip-