Skírnir - 01.12.1915, Qupperneq 98

434
Ritfregnir.
lessa prófarkir af öllu saman með ítrekuðum samanburði við hand-
ritin. Til að gefa mönnum nokkra hugmind um þetta skal jeg
taka fram, að A bindin bæði ná sarntals ifir 1231 bls. og B bindin
ifir 1300 bls. í Btóru 8 blaða broti.
Þetta er hið stærsta útgáfurit, sem enn hefur komið út í
norsk-íslenskum fræðum, að fornbrjefasöfnum og lagasöfnum undan
skildum, og furða, að einn maður skuli hafa afkastað slíku þrekvirki.
í uafni íslendinga þakka jeg útgefandanum firir vel unnið
starf og samfagna honum af hjarta út af því, að hann hefur leitt
það farsællega til likta.
Björn M. Ólsen.
Eggert Briem frá Viðey: Uni Harnld hárfagra. Frásagnir
Heimskringlu og annarra fornrita vorra. IV + 148 + 2 bls. 8vo.
Reykjavík 1915.
Það er óvenjulegt, að aðrir menn en þeir, sem vísindamenn
eru kallaðir og helgað hafa æfi sína þeim fræðum, sem þessi bók
tekur til, leggi fyrir sig að rita um þáu efni, er þar eru skráð.
Hór á landi er það enn sjaldgæfara, að slík rit komi út öðru vísi
en á kostnað félaga, sem við slík fræði eða þvílík fást.
Það er því lofsverður áhugi, sem lýsir sór í samningu og út-
gáfu rits þessa, enda er höf. kunnur að því að vera áhugasamur
og fylginn sór í cllu því, er hann tekur sér fyrir hendur.
Höf. hefir í þessari bók valið sér það verkefni »að skýra sögu
Haralds konungs í fullu samræmi við frásögn Snorra Sturlusonar
og aðrar frásagnir fornrita vorra« (bls. 147). Hér mun nú nokkuð
rakið, hversu höf. ferst að leysa úr þessu hlutverki.
Fyrst í b^Junni er inngangur (á bls. 1—7). Tekur höf.
þar svari Snorra Sturlusonar, og þykir honum sem fræðimenn hafi
mjög hin síðari ár reynt að draga úr gildi rita Snorra, langt um
Bkór fram. Eiga hór hlut að máli útlendir rithöfundar, einkum
norskir.
Þá er næsti kafli (bls. 7—42) um mismunandi skoðanir
á Haraldsrétti, en Haraldsrétt kallar höf. ráðstafanir rlaralds
konungs hárfagra á óðulum og landi, er konungur hafði lagt Noreg
undir sig. Eru fáeinir staðir í fornritum vorum, sem lýsa þessum
ráðstöfunum (svo sem Hkr.: Har. saga hárfagra 6. kap., Egils saga 4.
kap. og Ólafs saga helga 1. kap. Kria 1853). Hafa flestir rithöf-
undar dregið í efa frásögn eða lýsing þessara staða, einkanlega með-