Skírnir - 01.04.1916, Blaðsíða 15

Sklrnir]
Um Þorleif Guðmundsson Repp.
127
Þesöi ritgerð hans er prentuð í Kaupmannahöfn 1824
(»Bör et Digt oversættes i samme Versart, hvori det er
skrevet?«). Þótt ritgerð þessi sé stutt, sýnir hún, hve
ákaíiega víðlesinn Þorleifur var; hann vitnar þar jöfnum
höndum til danskra, íslenzkra, enskra, þýzkra, franskra,
ítalskra, spænskra, latínskra, grískra og jafnvel persneskra
og serkneskra skálda. Aðalniðurstaðan er sú, að eðli
tungnanna sé svo farið, að eigi geti yfirleitt átt vel við
að þýða kvæði í sama hætti sem frumkvæðið var ort
undir, svo framarlega sem hátturinn sé eigi eiginlegur
orðinn tungu þeirri, sem þýtt er á, því að langan tíma
þurfi jafnan til þess að festa bragarháttu í máli, og dreg-
ur til þessa dæmi.
Nú þótt Þorleifur væri svo lærður í þessum efnum
sem sjá má af því, er nú var talið, þá er þó hitt ónefnt
enn, hver tungumálagarpur hann var. Svo sem sjá má
af vitnisburðarbréfi hans úr Bessastaðaskóla, er hann tal-
inn einkannlegahneigður til forntungnanna, latínu og grisku.
Um annað tungumálanám var ekki að ræða í Bessastaða-
skóla, nema dönsku og íslenzku að nafninu til. Mér er
ekki kunnugt um það, hvort Þorleifur hefir á skólaárum
sínum lagt stund á önnur tungumál en þau, sem kennd
voru í skólanum, en i þeim var hann og afbragð annarra
manna. Hitt er víst, að þegar er hann kemur til háskól-
ans, tók hann af alefii að leggja stund á að nema hin lif-
andi mál, jafnframt því sem hann las læknisfræði og síð-
an heimspeki og fagurfræði. Og loks síðara hluta háskóla-
vistar sinnar tók hann af alhug að leggja stund á mál-
fræðileg vísindi. Það er samhljóða vitnisburður allra há-
skólakennaranna við Kaupmannahafnarháskóla, að Þor-
leifur beri langt af öðrum stúdentum að tungumálaþekk-
ingu. Rasmus Rask, einn hinn merkasti málvitringur,
sem uppi hefir verið, hafði hinar mestu mætur á Repp,
svo sem síðar mun sýnt verða. Og það vitni báru ýmsir
skozkir vísindamenn og menntamenn Þorleifi síðar, er hann
var á Skotlandi, að þar væri þá enginn í landi, er til
jafns kæmist við hann í þekkingu hinna lifandi tungna,