Skírnir - 01.04.1916, Qupperneq 26

‘138 Um Þorleif Guðmúndsson Repp. [Skírnir
ekki hafði verið fundið að af dekanusi deildarinnar. Und-
ir sumt af þessu tók og rektor háskólans, sem þá mun
hafa verið H. C. Örsted, og er Þorleifur bar sig upp und-
an þessu og kvaðst ekki þekkja lagaboðin um þetta efni,
enda hafði þeim og ekki verið stranglega fylgt, lét örsted
því um svarað, að ef hann hefði nokkur mótmæli fram
að bera, gæti hann sent kæru. Byrgir Thorlacius fann
að framkomu rektors í fyrr nefndn bréfi og kvað stúdent-
ana eigi vera þræla, heldur borgara, þegna konungs, en
eigi prófessoranna, og væri skylt að sýna þeim lögin, er
jþeir krefðust þess.
Byrgir Thorlacius ber Jens Möller beint á brýn, að
hann hafi sótzt eftir andmælandastarfinu í þeim einum hug
að gera meistaraefninu mein (animus nocendi); hann get-
ur þess og, að útiendingur einn, sem var viðstaddur at-
höfnina, hafi spurt, þegar Jens Möiler hóf andmæli sín,
hver væri þessi óði maður, og er honum var sagt, að
þetta væri prófessor í guðfræði, hafi hann sagt: »Unmöglieh«!
\{þ. e. það getur ekki verið!).
Því má nærri geta, hvernig Þorleifi Repp hefir verið
innanbrjósts, meðan Jens Möller lét dæluna ganga yfir
honum. Sá annmarki var á Þorleifi, að ef hann reiddist
eða gert var á hluta hans að ósekju, setti að honum hlát-
ur, og var honum það ósjálfrátt; og svo fór nú einnig.
Þetta spillti stórmjög fyrir honum. Og er hann stóð upp
til þess að andmæla Jens Möller, þá fekk hann lítt neytt
tungutaks, og hafði hláturinn allmjög vald yfir honum,
svo að vörn hans fór nokkuð í handaskolum, en hann
maður einarður og berorður og kunni ekki að smjaðra né
skríða. Svo kom að lyktum, að rektor rak Þorleif úr for-
sæti, að mælt er, með þessum orðum: »Absit risus, absit
scurrilitas! Descende ex cathedra, scurra!« (þ. e. burt
með hlátur, burt með fíflaskap! Farðu burt úr forsætinu,
fífl, sjá Sunnanfara, V. árg. bls. 21). Þessi framkomaÞor-
leifs varð honum þyngst til áfellis, og svo telur Byrgir
Thorlacius í fyrr nefndu bréfi, en getur þess jafnframt til
málsbóta, að hér sé um ósjálfráðan annmarka að ræða.