Skírnir - 01.04.1916, Blaðsíða 20

132
(Jm Þorleif Graðmundsson Repp.
[Skírnir
tók oft ómjúkum höndum á ritsmíðum þeirra og sýndi
fram á, að sumt var eigi þeirra, það er þeir eignuðu sér,
heldur væri því hnuplað úr annarra manna ritum. Skal
hér getið eins slíks atburðar vegna þess, að ætla má, að
þar af hafi Þorleifi stafað óhamingja, er dró til meiri erfið-
leika um lífshagi hans síðar meir, heldur en sýnast mætti
í fyrsta bragði, og verið hefir undirrót þess, að hann náði
aldrei að njóta sín til fulls, slíkur afburða hæfileikamaður
og gáfumaður, sem liann þó var.
Maður hét Jens Möller og var kennari í guðfræði við
háskólann í Kaupmannahöfn. Hann var maður kappsam-
ur og fylginn sér og komst skjótt til metorða; hann virð-
ist og hafa verið allóbilgjarn og óvæginn. Hann var vel
að sér um margt, og þó einkum málfróður (sjá ævi hans
í Bricka: Dausk biografisk Lexikon). Hann mætti og vera
íslendingum að nokkuru kunnur fyrir þá sök, að hann
kom á fót hér lestrarfélögum, er við hann voru kennd og
kölluð »Möllersku lestrarfélögin«, og gaf til þeirra og út-
vegaði allmikið í bókum. Bróðir hans var og guðfræðing-
ur og »ætlaði sér að verða doktor í guðfræði, og hafði
lagt dispútázíu sína undir dóm háskólans, og hún verið
dæmd verð þess í alla staði, að hann verði hana fyrir
nafnbót þessari. Það var kominn saman múgur og marg-
menni í sal þann í háskólanum, þar sem athöfnin skyldi
fram fara, til þess að hlusta á. Skömmu eftir að annar
hinna tilskipuðu andmælanda hafði tekið til máls, kemur
fram ungur maður, sem eg [o: sögumaðurinn, J. Davidsen]
man ekki betur en væri íslenzkur stúdent [o: Þorleifur
Repp], og rogast með heljarmikinn doðrant undir hend-
inni, og heimtar að mega tala sem aukaandmælandi. Hon-
um var leyft það. Fletti hann þá upp doðrantinum og
sýndi fram á það, að dispútázía doktorsefnisins væri svo
að segja orð fyrir orð skrifuð upp úr skruddunni. Eins
og geta má nærri, rak alla í rogastanz á þvílíkri bíræfni.
Doktorsefninu varð svo felmt við, að það var nær liðið
yfir hann, og varð að styðja hann út úr salnum. Pró-
íessorarnir, sem dæmt höfðu ritið gilt, nöguðu sig í hand-