Norðurljósið - 01.01.1986, Qupperneq 23

NORÐURLJÓSIÐ
23
„Það er drengur hjá mér, sem er veikur,“ sagði götusóp-
arinn. „Hefir þú nokkuð á móti því, að ég komi heim til þín,
svo að við getum beðið saman. Ef til vill heyrir Guð bænir
okkar og drengurinn heldur lífi?“
Maðurinn þagði um stund en sagði svo: „Nei, þakka þér
fyrir, en ég hefi sagt þér hvað hvílir á mér. Trúboðinn sneri
burtu dapur í huga en í því bætti maðurinn hæglátlega við.
„Þökk fyrir þitt fallega tilboð.“
Fáum dögum seinna, þegar trúboðinn var á leið heim til
sín, fann hann að hönd var lögð á öxl hans og þegar hann
sneri sér við, sá hann að þetta var Merns. Hann leit svo
dapurlega út að trúboðinn hrökk við.
„Gætir þú komið með mér heim — til að —“ „Að biðja?“
sagði trúboðinn. „Já því að drengurinn minn er að deyja.
Gætir þú komið núna? Ég hefi beðið hér svo lengi, að ég
hafði næstum misst vonina um að hitta þig.“ Þeir fylgdust að
og komu fljótlega inn á kyrrlátari götur, þar sem þeir gátu
betur talað saman. „Hvers vegna vildir þú ekki að ég kæmi til
ykkar?“ spurði trúboðinn.
„Ég þorði það ekki. Konan mín drekkur og er alveg trú-
laus, en þegar ég nefndi við hana, að þú vildir biðja til Guðs
fyrir drengnum og af því að hún hélt, að hann myndi deyja,
fylltist hún örvæntingu og bað mig að fara eftir þér.“
„Þú segir að hún sé alveg trúlaus en hvernig er með sjálfan
þig? Trúir þú á Drottinn okkar Jesúm Krist?“
Maðurinn svaraði ekki undir eins. Hann hafði efalaust
engan áhuga á því. Trúboðinn bætti við, „Heldur þú að það
hjálpi nokkuð að ég biðji fyrir barni þínu?“
Ég hugsa ekkert um það, það var sú tíð, að einnig ég bað,
en það var til einskis og svo hætti ég.
Þeir voru nú komnir heim. Lokið var upp lítilli hurð og
þeir gengu inn. Kona nokkur sat við rúm drengsins. Hún var
skyldmenni og hafði lofað að sitja þar einn klukkutíma þar
til að móðirin kæmi aftur. „Hún er farin út til að drekka eins
og vanalega,“ sagði maðurinn.
Trúboðinn gekk yfir að rúminu og horfði á drenginn, sem
lá grafkyrr.
„Læknirinn hefir komið hér aftur,“ sagði konan,“ og hann