Norðurljósið - 01.01.1986, Page 52

52
NORÐURIJÚSIÐ
urstöðum. Allan tímann sem deildan stóð bæði með penna
og rödd þessa máttuga varnarmanns, sem hafði komið inn í
orustuna af hálfu Wesleys, sýndi hann hina kristilegustu
afstöðu í öllu sem hann sagði og skrifaði.
„Er ég hafði lesið fyrsta bréf hans,“ skrifaði Admund Hall
skólastjórinn í Oxford, „varð ég svo hrifinn af anda og
hæfileikum þessa höfundar, að ég gat ekki haldið aftur af
tárunum sem sýndu hjartanlegt samþykki mitt.“ Úrskurður
Jóns Wesleys er ennþá kröftugri: „Maður veit ekki að hvoru á
að dást meira, hreinleika tungumálsins (svo að það er varla að
sjá að nokkur útlendingur hafi skrifað eins vel áður), styrk og
skýrleika röksemdanna, eða mildi og þýðleika andans í
gegnum þetta allt.“
„Við megum ekki vera ánægðir,“ sagði hann, að vera
hreinsaðir frá synd, við verðum að vera fylltir Andanum.“
En það má ekki halda að hann hafi ekki fengið neitt annað
en hrós. Vinir brugðust honum á allar hliðar. Samtíðarmenn
hans útskúfuðu honum með beiskju. Margir sem höfðu
elskað og dáð hann voru nú hans verstu óvinir.
Meðan sumir af hans hleypidómafullu andstæðingum og
þeirra ákveðnu þröngsýnu vinum, sem hvorki þekktu hann
né hans grundvallarreglur, litu á hann sem Guðlastara og
óvin fagnaðarerindisins. Hinn guðrækni hluti safnaðar hans
hafði lengi aðgætt anda hans og hegðun og þekkti hann vel,
var nærri því tilbúinn að telja hann meðal postulanna og
spámannanna og dæmdu hann vissulega sem einn af hinum
heilögustu og bestu mönnum, segir ævisöguritari hans.
Hin geysimiklu rit Fletcher urðu þess valdandi að kon-
ungur kallaði hann á sinn fund og bauð honum hvaða stöðu í
kirkjunni sem hann vildi þiggja. En svarið til kanslarans var:
„Mig skortir ekkert nema meiri náð.“