Norðurljósið - 01.01.1986, Side 64

64
NORÐURIJÓSIÐ
tuttugu kílómetra vegalengd, til að prédika. Rigning var og
dimmt um kvöldið. Meðan hún var að biðja fyrir honum þá
var eins og henni væri bent á að hesturinn hans hefði dottið
og hann við það kastast til jarðar. Hún bað í angist og þegar
í stað gaf Guð henni þetta orð: „Hinn réttláti er í hendi
Drottins og ekkert illt getur snortið hann.“ Vinirnir sem voru
hjá henni voru órólegir yfir því hvað það dróst að hann kæmi
aftur. Sjálf var hún róleg. Að lokum birtist hann og bað um
vatn til þess að hann gæti þvegið sér. Hann sagði að hestur-
inn sinn hefði dottið og þá hefði hann kastast með miklum
krafti niður, en samt var hann ekki á nokkurn hátt meiddur.
Vissa er fyrir því að Jóhannes Fletcher gerði ekki þjónustu
sína að verslunarvöru. Það er saga sögð af því, er hann hafði
seinustu samkomu í kirkju nokkurri, þá réttu þeir honum
peningapyngju til þess að borga með útgjöld hans. En hann
neitaði fastlega að taka við því. Að lokum var hann neyddur
til að taka við peningunum. Þá sagði hann: „Jæja viljið þið
virkilega knýja mig til þess? Verð ég að taka við þessu? Er féð
raunverulega handa mér? Og má ég gera við það hvað sem ég
vil?“ „Já, já,“ sagði fólkið. „Guð veri lofaður, Guði sé lof,“
sagði hann. „Fátækrasjóðurinn ykkar var rétt orðinn tómur.
Ég heyrði sum af ykkur vera að kvarta yfir því, að það hefði
aldrei nokkurn tíma verið svo lítið í honum áður. Takið þá
við þessari pyngju. Guð hefir sent ykkur hana. Ég þakka
ykkur. Ég þakka ykkur hjartanlega mínir kæru bræður.“
Er hann talaði um veikindi, sem kona hans þurfti að reyna,
þá hrópaði herra Fletcher:
„Ó, hvað er lífið? Á hve mjóum þræði hanga eilífu hlut-
irnir! Eigi að síður er huggun mín sú að þessi þráður er eins
sterkur og vilji Guðs og orð hans náðar, sem ekki getur
slitnað.