Norðurljósið - 01.01.1986, Síða 65

NORÐURLJÓSIÐ
65
10. kapituli
Dauði heilags manns
Fimmtudaginn fjórða ágúst. Herra Fletcher var önnum kaf-
inn frá því klukkan þrjú síðdegis til klukkan níu um kvöldið
við verk Drottins. Er hann kom heim sagði hann blátt áfram:
„Ég er búinn að fá kvef.“ Á föstudag og laugardag varð hann
verri og var leiddur til að biðja mikið. En þrátt fyrir hækk-
andi hita stóð hann fastur á því að prédika eins og venjulega
á sunnudagsmorgun.
Hann reiddi sig á að Guð myndi hjálpa sér. Þá gekk hann
upp í ræðustólinn, en það var hans síðasta opinbera þjón-
usta. Hann virtist vera sterkur til að byrja með, en breyting
varð brátt á tali hans, það varð veikt og reikult. Það var erfitt
fyrir hann að standa. Allra augu störðu á hann. Það var
sambland af vandræðum og sársauka, sem fór um söfnuðinn.
Frú Fletcher reyndi að stöðva manninn sinn, en hann
krafðist rólega að fá að flytja boðskap sinn.
Gluggarnir voru opnaðir og er hann byrjaði að prédika
fékk hann aukinn styrk. Gamla frelsið og þrekið komu aftur.
Hann eins og lyftist yfir kringumstæðurnar og boðskapur
hans hreif söfnuðinn á þann veg sem aldrei var hægt að
gleyma. Að lokum var hann í forsæti við borð Drottins. Hans
fyrri veikindi komu aftur. Stunur og tár voru á allar hliðar.
Áftur og aftur varð hann örmagna, en andlegur þróttur hans
hrósaði sigri yfir veikleika líkamans. Með deyjandi höndum
útbýtti hann kærleikstáknum Drottins síns. Guðsþjónustan
stóð um fjórar stundir og að henni lokinni leið yfir hann.
Er hann hafði verið fluttur heim sofnaði hann fyrst. Þá
borðaði hann dálítinn hádegisverð og sofnaði aftur.
Stöðugt hafði hann verið að lofa Guð. Skömmu eftir
blossaði hitinn upp aftur. Á mánudag og þriðjudag lifðu þau
hjónin í Paradís er þau voru að ræða saman. Á miðvikudag
gaf Guð honum slíka opinberun um kærleika sinn, að hann
nærri því hrópaði hátt lofgerðir um lausnara sinn. Á