Norðurljósið - 01.01.1986, Síða 70

70
NORÐURIJÓSIÐ
er eitthvað ægilegt við þessa hugsun, að mitt í hamingjunni
og gleðinni er mannlegri veru allt í einu kippt inn í eilífðina.
Hve skyndilega er samúð okkar vakin vegna félaga sem
skapaður er í sömu mynd og við, þegar líf hans er í hættu.
Mundum við hafa eins mikinn áhuga ef sál hans hefðiverið í
hættu? Ég held varla. Það var fúsleiki handa og kvíðandi
hjartna að setja á flot bátinn til bjargar lífi drengsins. Mundu
þeir hafa lagt svo mikið á sig fyrir ódauðlega sál hans? Æ,
jafnvel kristnir menn þurfa hinn Heilaga Anda til að lífga
löngun sína eftir hjálpræði meðbræðra sinna. En allir hafa
meiri áhuga á öllu sem tilheyrir þessu núverandi lífi.
Og nú sést grilla í bát í gegnum myrkrið og hann nálgast
skipið. Ef til vill hefir hann bjargast! Hve oft var það orð
endurtekið þessa nótt! Bjargast! Hve mikið fólst í þessu orði.
En nei, ekkert hafði fundist af drengnum og hryggir í huga
fara bátsmennirnir aftur til skipsins. Og hvernig leið þessum
grófgerðu farmönnum, þegar einn af félögum þeirra var
þannig tekinn frá þeim. Ef til vill birtist fyrir sálarsjónum
þeirra angist móðurinnar, þegar hún heyrði þessa hryggilegu
frétt. Það getur hafa orðið til að dýpka myrkrið, sem hvíldi
yfir veðurbitnum andlitum þeirra.
Og nú, þegar vonin sýndist dáin, þá vakna aðrar tilfinn-
ingar í mörgum hjörtum. Hvað um sál hans? Var hann
frelsaður eða glataður? Ef til vill hafa sumir spurt sjálfa sig
þessa nótt, þeirrar spruningar: „Ef þetta hefði verið ég,
mundi þá allt hafa verið í lagi með sál mína?“ Það er í nálægð
dauðans, að hin hraustustu hjörtu leita styrks hjá vini. Ef þú
þarfnast vinar, og hver þarfnast hans ekki, leyf mér þá að
leiðbeina þér til hans, sem vill bera sorgir þínar og létta harm
þinn, til Jesú sem aldrei sneri daufu eyra við einlægu hrópi
syndarans.
Annar bátur sást nú nálgast. Eftirvæntingin var þá aftur
vakin. Ef til vill hefir hann fundist. Þegar báturinn kom mjög
hægt móti straumnum gátum við varla beðið í óvissunni, þar
til hann kæmi nær og ég kallaði: „Hafið þið fundið hann?“
Það var ekkert svar. Aftur kallaði ég, með hærri röddu:
„Hafið þið fundið drenginn?“ Það var andartaks og sárs-
aukafull þögn, jafnvel loftið virtist kyrrt og bíða eftir svari.