Norðurljósið - 01.01.1986, Síða 75

NORÐURIJÓSIÐ
75
mér föstum — og — og — ég er kominn til að segja þér“ —
„Jæja, Dick, haltu áfram.“
„Það, herra, að ég er hræddur um að ég byrji brátt á minni
gömlu iðn aftur."
„Dick, hvað áttu við?“
„Ó, herra, þér vitið ekki hvað það er að vera fæddur þjófur
eins og ég má segja um mig. Mörgum sinnum þegar ég hefi
verið að fara sendiferðir hef ég freistast til að stela þegar ég sá
tækifærin — það virðist svo eðlilegt að gera það sem ég hef
verið vanur alla mína ævi. Stundum hefir hugsunin verið svo
sterk að ég hefi þurft að hlaupa á harða spretti burtu. Ég er
hræddur um, herra, að gamli vaninn verði mér of sterkur
einhvern tíma, og þá.“
„Þá hvað, Dick?“
„Þá mun ég verða skólanum til skammar og yður, sem
hafið verið mér svo góður vinur — og, ég mundi verða sami
vesalings ræfillinn sem ég var þegar þú tókst mig að þér.
Hvað á ég að gera herra?“
„Hvað heldur þú, Dick, ef ég gengi með þér, þegar þú ert
að fara sendiferðirnar, mundir þú stela með mig við hliðina á
þér?“
„Nei, herra, áreiðanlega ekki!“
„Jæja, Dick, ef þú vilt, þá getur þú haft betri vin en mig
alltaf með þér — þú getur ekki stolið ef hann er með þér.“
„Ég veit hvern þú meinar, herra, heldur þú að ég megi vera
svo djarfur að spyrja hann?“
„Hvort ég held? — Nei, ég er viss. Er hann ekki vinur
syndara? Komdu Dick, við skulum biðja saman, að hann
verði vinur þinn til að varðveita þig frá freistingunum og að
hann frelsi þig frá öllu illu.“
Þeir krupu niður og báðu saman.
Mörgum sinnum eftir þetta bað vesalings munaðarleys-
inginn til föður síns á himnum, og þó að hann hefði áður
verið flækingur og þjófur þá fann hann fyrirgefningu og
föðurlega blessun sér til handa fyrir Jesúm, „vin syndara“.
Vingjarnlegi kennarinn hans hélt orð sín að vera vinur
hans. Þegar hópi af drengjum frá hinum ýmsu skólum var
fyrir aðstoð góðviljaðra manna, gefið tækifæri að flytjast til