Norðurljósið - 01.01.1986, Page 85

NORÐURIJÓSIÐ
85
ekki heyrt jarmið í kindinni, eða nauðið í kvöldgolunni og
reyndi að hugsa að sig hefði verið að dreyma, og er morg-
uninn kæmi þá mundi allt saman enda vel. En það mundi
ekki gera það og hann gróf andlitið í höndum sér og grét
beisklega. Hann hugsaði um móður sína heima og þá sagði
hann. „Hvernig get ég mætt mömmu án Georgs?“ Þá kom ný
angistarhviða. Ó, hvað hann óskaði að hann hefði aldrei
óhlýðnast móður sinni! Aldrei hlustað á sannfæringar bróð-
ur síns! Þá hefðu þeir nú báðir verið heima í sínu eigin litla
rúmi — en nú mundi hann aldrei sjá sinn kæra Georg aftur!
Að lokum sofnaði hann sárþreyttur og grátandi.
Það var morgunn, og sólin var aftur farin að skína á kof-
ann ekkjunnar, þegar sást hvar nokkrir menn nálguðust og
báru hið lemstraða lík Georgs.
Ég get ekki lýst sorg ekkjunnar hvernig hún syrgði og
neitaði að láta huggast, vegna þess að drengurinn hennar
hafði dáið við að brjóta tvö af boðorðum Guðs og hve oft
hún sagði, „Ef ég hefði aðeins von um að sál hans væri óhult
þá gæti ég borið það allt!“
Drengir, þegar þið finnið tilhneigingu til að óhlýðnast
foreldrum ykkar, munið þá eftir Georg Bentley. Þegar hann
tók fyrsta skakka sporið hugsaði hann lítið um, að það mundi
leiða hann í svo hræðilegan dauða.
Það er ekki oft að óhlýðninni fylgi svo skjót refsing. Sum af
ykkur eruð sek um sömu syndir, ef til vill mörgum sinnum,
en hugsið ekki að Guð hafi gleymt þeim, refsingunni er
aðeins slegið á frest. Auga hans lítur með sömu reiði á þá er
fyrirlíta eða vanrækja lögmál hans eins og i þrumunum frá
Sínaí er hann sagði: „Munið að halda hvíldardaginn heilag-
an,“ og „Heiðra föður þinn og móður.“
Varið ykkur á fyrsta syndasporinu.
Mín eigin leið
„En hvað ég hata að sauma!“ hrópaði Lúcía Martson,
geispaði og fleygði niður vasaklútnum sem hún var að falda.