Norðurljósið - 01.01.1986, Síða 95

NORÐURIJÓSIÐ
95
gefið honum það þá, en lofuðu honum Biblíu er hann kæmi
aftur.
Og nú búist þið ef til vill við að heyra að Nanoc hafi snúið
aftur til Dínapore og lifað lengi og borið trúfastlega vitni um
sannleikann? En Guðs vegir eru ekki okkar vegir. Nonoc
lagði af stað en hann náði aldrei leiðarenda. Það lá fyrir
lengri ferð hjá honum en það, jafnvel inn í eilífðina.
Um sex dögum eftir að Nanoc hafði yfirgefið Dínapore,
voru kristniboði og nokkrir vinir á ferð um dagsetur, er þeir
sáu mann við vegarbrúnina. Hann virtist vera í kvölum
dauðans. Kristniboðinn flýtti sér til hans.
„Hvaða von hefir þú fyrir eilífðina?“ hvíslaði hann að
hinum deyjandi manni.
„Jesús Kristur er minn eini frelsari,“ svaraði hann veikri
röddu og þar með lokaði hann augunum í dauðanum.
Kristniboðinn var alveg furðulostinn á þessu svari og að
sjá blaðið í hendi hans. Gætilega losaði hann um fingur hans
og sá rifna blaðið úr Jóhannesarbréfi!
Þannig dó Nanoc hinn kristni, en þótt hann væri jarðaður
við vegarbrúnina, enginn vinur gréti við gröf hans og hann
hefði í blindni í sextíu ár lotið steinum og tré, þá mun hann
heyra lúðurhljóminn og mæta Drottni með gleði. Á degi
dómsins mun hann standa til hægri handar dómaranum og í
himninum mun staður hans vera frammi fyrir hásætinu og
enginn mun hafa hreinni skikkju eða bjartari kórónu en
Nanoc, því að hann elskaði Drottinn Jesúm Krist sem dó
honum til hjálpræðis.
Þýtt af S. G. J. og fl.