Norðurljósið - 01.01.1986, Síða 142

142
NORÐURIJÚSIÐ
höfðu misst alla von, nema móðirin. Einn dag var lítill
drengur sendur upp á hús nábúans til þess að hreinsa reyk-
háfinn, en af óaðgætni fór hann niður um annan reykháf. Og
þegar hann kom ofan, og litaðist um, fannst honum að hann
þekkti herbergið sem hann var staddur í. Það var eins og
endurminningar bernskunnar vöknuðu, og meðan hann stóð
og horfði í kringum sig, kom móðir hans inn. Þarna stóð
hann svartur af sóti og reyk. Mundi nú móðirin hafa beðið
með að faðma hann að sér þangað til að hann hefði þvegið af
sér sótið? Nei! Vissulega ekki! Því það var drengurinn
hennar. Hún tók hann í faðm sér svartan og sótugan og þrýsti
honum að brjósti sínu og grét af gleði. Því týndi sonurinn
hennar var nú aftur fundinn.
Eins og móðirin tók á móti syni sínum svörtum og sótug-
um, eins veitir Kristur hverjum iðrandi syndara viðtöku,
hversu þunga syndabyrði sem hann hefir að bera. Því hann
segir: „Hvern sem til mín kemur mun ég ekki burt reka. “ (Jóh.
6. 37).
Sættin
(Úr ræðu eftir Moody)
Englendingur nokkur átti son, einan barna. Sem oft er títt
með slík börn ólst hann upp í eftirlæti miklu, sem spillti
honum mjög, svo að hann varð með aldrinum óstýrilátur og
erfiður foreldrum sínum, varð því samkomulag feðganna allt
annað en gott, er fram liðu stundir. Það bar við einn dag, sem
oftar, að þeim bar eitthvað á milli, svo að báðir urðu fok-
reiðir. Faðirinn sagði þá í bræði sinni, að hann óskaði þess
öllu öðru fremur, að sonurinn færi burt af heimili sínu, og
kæmi þar ekki framar. Þetta lét sonurinn ekki segja sér
tvisvar. Hann kvaðst ferðbúinn hvenær sem hann vildi, og
mundi hann ekki hverfa heim aftur fyrr en faðir hans léti
sækja sig, en faðir hans tók því fjarri að það mundi eiga sér
stað.