Norðurljósið - 01.01.1986, Side 145

NORÐURIJÓSIÐ
145
og hefir oft haldið ræður í stórborgum Bretlands, og skýrt frá
þeim fögnuði sem Kristur veitti henni, þegar hún flúði á fund
hans í auðmýkt og trú.
Friður saminn
Eitt sinn þegar ófriður stóð milli Englendinga og Frakka. bar
það við þegar friður var nýlega saminn, að franskt seglskip er
kom úr langferð, nálgaðist England. En vegna vatnsleysis
höfðu þeir í hyggju að sigla inn á enska höfn, en voguðu það
samt ekki, þar sem þeir bjuggust við að verða máske hand-
teknir, og skip þeirra selt. Þeir vissu nefnilega ekki, að friður
var þegar saminn milli ríkjanna. Og þó þeir hefðu tal af
enskum fiskimönnum, er sögðu þeim þau gleðitíðindi, vildu
þeir naumast trúa. Loks réðu þeir þó af að leita hafnar, og
komust þar að raun um að fregnin var sönn.
En vér lesum um enn dýrðlegri friðarboðskap í Guðsorði,
nefnilega að Jesús Kristur samdi frið á krossinum, og með
blóðsúthellingu sinni opnaði hverjum syndara aðgang til
Guðs. En horfur eru til þess að margir vilji ekki trúa þeim
gleðiboðskap. Það er eins og þeir hugsi að Guð hati þá, því
þeir reyna að fjarlægjast Guð allt hvað unnt er. Guð hatar að
vísu syndina, en hann elskar syndarann. Hann býður sér-
hverjum miskunn sína er leitar hans, fyrir trúna á blóð hans
elskulega sonar. „Með því Guð í Kristi friðþœgði heiminn við
sjálfan sig. “(2 Kor. 5. 19).
Fullvissan
Trúboði í Dakota prédikaði eitt kvöld um blóð Krists.
Morguninn eftir gekk hann til bóndans sem hann dvaldi hjá,
og spyr hann hvort hann væri endurfæddur, og játti hann
því. „Hvað er langt síðan þú fannst Krist?“ spurði trúboðinn.