Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1882, Qupperneq 37

37
en Attíla sögunnar. Enda er óþarfi, að skapa nýtt
Húnaland, og nýjan Atla á Norð'ur-þýzkalandi, með
því það er álitið sögulega víst (Gibbon), að riki Attfla
Húnakonungs hafi einmitt náð til Norður-þ>ýzkalands.
En — hefði nú Atli Eddu verið einhver józkur smá-
konungur, hverjir eru þá þeir „vinir Borgunda11, sem
i Atla-kviðu „bundu Gunnar fastla““. *Atli sögunnar
hafði Borgunda í her sínum, eins og hann einnig hafði
aðra Borgunda á móti sér, en hvaðan hefðu Borgund-
ar eða Borgunda vinir átt að koma józkum Atla ? —
Nei! það mun bæði einfaldast og eðlilegast, að sætta
sig við, að Atli Eddu, Etzel hinnar þýzku Niflunga-
drápu (Niebelungenlied), og Attíla sögunnar er alt sami
maðurinn. Enda styðzt hinn frakkneski höfundur
Thierry, sem mér vitanlega síðast hefir ritað sögu
Attílu Húnakonungs, að nokkru leyti við Eddu-sögn-
ina, og dregur ekki efa á það, að forfeður vorir, þeir
sem Eddukvæðin orktu, hafi, eins og líka eðlilegt er,
þekt þessa „svipu heimsins11, sem meira bar á bæði
fjær og nær, en á Jörmunreki, er Edda og fornmenn
þektu svo gjörla. Að sagnirnar einnig á þeim tímum
gátu með hægu móti fluzt þjóð frá þjóð, má ráða t.
d. af því, að þ>jóðrekur kóngur mikli þ>jóðmarsson
sendir konungi Franka Hlöðvi (Clovis) söngvara eður
loddara til að skemta honum (Cassiodor. Var. bréf
frá f>jóðreki til Hlöðvis).
Jornandes, er sér í lagi hefir stuðzt við
Gauta sögu þeirra Cassiodorusar, ráðherra þ>jóðreks
mikla Ítalíukonungs, og Ablavíusar, sem að mestu eru
týndar, segir svo frá, að um 360 e. Kr. hafi Jörmun-
rekur hinn mikli, konungur allra Gauta, bæði Austur-
og Vesturgauta, sem þá var yfir áttrætt, brotið undir
sig Herúla, er höfðu stöðvar sínar í kring um Asofs-
hafið (Palus Mœotis), Veneda, er bygðu núverandi
Pólinaland, Esti við Eystrasalt, og yfir höfuð verið