Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1882, Side 72

72
mist annað eins eptir orustuna af sárum og sjúkum í
júlímánaðarhitunum, sem og af eptirbátum, þá hefði
hann þó átt að hafa um hálft þriðja hundrað þúsund manns
eptir, þegar heim kom. Enda varð bráðum sú raun á,
að hann var fjarri því, að vera af baki dottinn. Aetius
skildi ekki við Atla, fyr en Húnar voru komnir yfir
Rín og „rosmufjöll Rínar“, Tyringafjöllin. þá hvarf
Aetius aptur til Ravenna — Rómaborg var þá, eins og
menn vita, ekki lengur aðsetursborg keisaranna — og
fékk vanþakklæti fyrir þann viturleik og þann dugn-
að, er svo lítur út fyrir sem enginn hafi þá kunnað
að meta nema Atli einn. Mislíkaði Atla, að spádóm-
arnir skyldu hafa rætzt með fráfahi þjóðreks í staðinn
fyrir dauða Aetiusar. En það sem ekki heppnaðist
fyrir skeytum Húna, það heppnaðist síðar fyrir róm-
verskum rýtingum.
Vorið 452 heimtaði Átli á ný heitmey sfna Hónóriu
og heimanmund hennar, en fékk sömu svör og áður. >
Hóf hann þá að nýju herferð gegn Rómverjum og
réðst nú á Ítalíu. Aetius gjörði Marcianusi stólkon-
ungi orð, og beiddi hann liðveizlu, sem, þótt hún feng-
ist, ekki gat komið bráðlega. Atli hélt her sínum yfir
hina svo kölluðu júlísku Alpafjallahálsa, að austan-
verðu, og settist um rammbyggilega borg, Aquileia.
Sat hann þar í þrjá mánuði og fékk ekki aðgjört. En
er hann einn dag reið hugsjúkur kring um borgina,
sá hann storka fljúga burt og flytja hreiður sín af
húsþökum borgarinnar. Greip hann þessa sýn sem
góðan fyrirboða og taldi mönnum sínum trú um, að
þrotin mundi bjargarvon í borginni, fyrst sjálfir mann- t
vanir fuglarnir örvæntu um líf sitt og unga sinna.
Var þá gjör ný atlaga að borginni, borgarveggurinn
rifinn með múrbrjótum og borgin unnin og eydd svo
gjörsamlega, að Jornandes, sem lifði ioo árum síðar,
fullyrðir, að hennar sæust varla menjar. Eptir það vann
t