Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1882, Blaðsíða 53

53
Bleikum skjöldum,
Dafa darraðar;
En þar drakk Atli
Vín í valhöllu--------Atla-kviða.
Borgin virðist staðið hafa milli ánna Dónár og
Theiss og Karpatafjalla á sléttlendinu í efra Ungara-
landi, að líkindum ekki alllangt frá Tokay. Höll Atla
sjálfs stóð hæzt; umhverfis hana var skíðgarður mikill
og vel skafinn, með turnum hér og hvar, en hæðin öll,
sem höllin stóð á, var víggirt. Mörg voru timburhús
í borginni, öll reisuleg og vönduð að smíði, sum með
velsköfnum súlum og haglegum útskurði, sér í lagi
höll höfuðdrotningarinnar, sem þá var Kerka (Herkja?—
Guðrúnar-kviða III). Hverafkonum Atla átti skemmu
sér, en ekki var þeim meinað, þó það sé austrænn siður,
að hafa samblendni við karlmenn; buðu þær Rómverjum
inn, og myntust við þá í öllu sakleysi. Má af því
ráða, að samblendni Húna við Gauta hefir þegar ver-
ið búin að byggja út sumum austurlandavenjum og sér
í lagi að útvega konum meira frjálsræði. Eitt stein-
hús var þar mikið, með baðstofum í á rómverskan hátt;
það átti Onegesíus, grískur maður að ætterni, og efsti
ráðherra Atla. Hús hirðmanna og herforingja voru
umhverfis höll konungsins, öll úr timbri en öll vönduð,
eptir því sem hæfði stöðu hvers eins, og eigendur höfðu
haft vit á að byggja haganlegast og glæsilegast.
Rómverjar komu fyrst á fund Kerku, aðalkonu Atla,
og færðu henni gjafir þær, er henni voru ætlaðar.
Sat hún og hallaðist upp við dýnu á mjúkri dyngju ;
ábreiður voru á gólfinu; heimamenn hennar stóðu um-
hverfis, en meyjar hennar sátu á gólfinu við útsaum á
herklæðum Húna:
Hún mér at gamni
Gullbókaði