Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1882, Qupperneq 54

54
Sali suðræna
Ok svani danska.
(Guðr. kviða II.).
Voru Húnar skrautmenn miklir, sér í lagi, eins og
austrænar þjóðir enn í dag, að vopnaburði og reið-
færum öllum. Sverð, skór og söðulreiði voru gulli
búin og sett dýrum steinum. Ekki var kyn, þótt
Atli þyrfti mikils gulls við. Sjálfir voru Húnar svartir
menn og ófríðir, flatnefjaðir, breiðleitir og þvi nær skegg-
lausir, og kemur að því leyti ekki heim, þar sem Atla-
kviða (34.) kallar Húna guma gransíSa; en aðgætandi
er, að ýmsir aðrir þjóðflokkar og kynþættir voru með
Atla, bæði Langbarðar og Austur-Gautar, Gepídar o.
fl., og getur sögnin því hafa haft þá fyrir augum.
Um þetta leyti komu nú einnig sendimenn Róma-
borgar keisara, Valentiníans III., til Atlaborgar; voru
það þeir Rómulus greifi, tengdafaðir Orestesar þess,
sem að ofan er getið, Rómanus herforingi, Prómótus,
landshöfðingi í Pannóníu, og Constantius nokkur, er
Aetius sendi Atla fyrir skrifara-efni, því alla lærða
menn varð Atli að sækja til Grikkja og Rómverja.
J>essir sendimenn voru sömuleiðis sendir til þess að
jafna ágreining, sem risið hafði út af nokkrum kirkju-
munum, kaleikum o. fl., sem Rómverjar höfðu borgið
undan ránshöndum Húna, þegar þeir rændu borgina
Sirmium. Hvorirtveggja sendimenn voru vottar þess,
hvernig Atli hélt innreið í borg sína. Fjöldi kvenna
kom út á móti honum, röðuðu þær sér í tvær raðir
og héldu milli sín hvítum línblæjum yfir höfðum ungra
meyja, er gengu út í kvína á móti Atla, og fögnuðu
honum með skytneskum kvæðasöng. f>ví næst kom
kona Onegesíusar með sinn meyjahóp og bauð Atla
að bergja á víni og mat, sem karlmenn lyptu upp til
hans á silfurborði, þar sem hann sat á hestbaki. Hann
bergði á hvorutveggja, og reið svo til hallar sinnar.