Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1882, Qupperneq 74

74
fyrir, né vitnar með nafni til annara rithöfunda eða
vottorða. Gibbon ætlar, sem líklegra er, að þetta hafi
verið af ráðið að óvilja Aetiusar, eður að minnsta kosti
að honum óvitanda; því Aétius var þá langt bæði frá
Rómaborg og Ravenna, sem sé í efri Ítalíu, og hafði
þá nóg að starfa að hindra Atla frá að komast yfir
Pófljótið. Mun óhætt að aðhyllast skoðun Gibbons,
þvi hvert var að flýja fyrir keisarann ? Til Gensereks
Vandalakonungs í Afríku, sem jafnan hafði víkinga
sina á sjó? Bezta hælið fyrir keisarann mun hafa
verið Ravenna. Var nú, sömuleiðis að Aétiusi forn-
spurðum, af ráðið að senda til Atla og biðjast friðar.
Tókust þeir þessa ferð á hendur, Avienus, ypparsti
ráðherra (senator) Rómveija, Trigetius varðmannafyrir-
liði og Leo páfi hinn mikli. Hittu þeir Atla á hinum
fornu lystigörðum skáldanna Catullusar og Virgilíusar,
þar sem Minciofljótið rennur í Benachusvatnið, áður en
það fellur í ána Pó. Hvort sem Atla líkaði svo vel,
hvað við hann var haft, að senda honum páfann sjálf-
an, eða hann óttaðist, að sama mundi koma fram við
sig eins og við Alarek, ef hann réðist á Rómaborg,
sem sé bráður bani, eða sumarhitarnir og sællifið í
Norður-ítaliu var orðið Húnum hans erfitt og óheil-
næmt, eða hann hafði fregnir af því, að Marcianus
keisari biði sín hinu megin Alpafjalla, eða hann hafði
beig af Aétius, sem beið hans rólega sunnan Pófljóts-
ins, og dró að sér meira og meira lið, eða fleiri af
þessum ástæðum verkuðu saman á huga hans,— nokk-
uð er það, hann var hinn eptirlátasti við sendimenn
Rómverja, og hét því, að hverfa aptur við svo búið,
ef ser væri greiddur heimanmundur Honoriu keisara-
systur; konuna sjálfa heimtaði hann ekki að svo stöddu,
þótt hann léti á sér heyra, að ef hún fylgdi ekki heim-
anfylgjunni, mundi hann koma aptur, og ekki verða
betri viðfangs. Hvarf Atli svo á burt með Húnum, en