Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1882, Side 122

122
að eigi verður í móti haft. Hann talar einmitt um
orðið mór í
pá er sparn á mó mörnis
morðkunnr Haraldr sunnan.
Hann ætlar, að rjettara sje marnar, en mörnis, og
skilur mó svo, að það sje þolfall (ekki af stofninum
máva, með hljóðvarpi móva), heldur af stofninum móa,
hestsheiti; marnar mór sje þá sams konar kenning sem
marnar vakr; og í athugagrein neðanmáls talar hann
um, að mór sje dregið af lit hestsins, og sje = mósi,
móalingur á ný-íslenzku. mór er og í SnE. talið með
hestaheitum1 *. Dr. K. G. talar enn fremur um, að
enda heiti landfugla muni sjaldan (eða aldrei?) vera
höfð með vatnsheitum eða sævarnöfnum tíl skipakenn-
inga, „því að eigi má gleyma, að hrafn og valr voru
nöfn nafnkunnra hesta“. Talar hann svo um tvo staði,
þar sem svo sýnist, sem nöfn landfugla sjeu höfð til
skipakenninga, og sýnir, að hvorugt þeirra dæma er
ijett.— Sama er að segja um mór í mórennir, að eigi
má skilja það svo, að mór sje már (fugl), heldur er
mór hestsheiti. mór fleymœrar er þá sams konar kenn-
ing sem sævar sóti (ýtir er sævar sóta | sannfróðr... | ;
Gunnl. s. ormst. n. k. 4. v.; sbr. J. J3.: skýr. á vís.
Rvík 1868, 21. bls.). fleymærar mórennir (sama sem
skiprennir) mannkenning — nú er mitt set minna : með
þessum orðum lýsir Glúmur ástandi sínu. Hugsunin
yrði sú, að nú væri eigi set Glúms jafnrúmgott sem
áður, að nú væri tekið að þrengja að honum, að hann
hefði nú eigi slikt virðingasœti í hjeraðinu sem fyr.
Af því höfundur ritgjörðarinnar um síðari vfsuna 1 26.
kap. Víga-Glúmssögu hefir skírskotað til athugasemda þeirra
1) Snorra-Edda: útg. Sveinbj. Egilssonar, Bvík 1848,
98. bls. (tvisvar).