Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 1895, Qupperneq 8

120
upp verzlunarhús Dana á Þíngeyri, en svo segir
séra Ólafur á Söndum, að þeir hafi ekki rænt þar
miklu, að eins nokkru af salti og skreið.
Dýrfirðingum þóttu Spánverjar illir gestir og
drógu lið saman þegar þeir fóru vestur um; ætluðu
að ráða að þeim þegar þeir sneru heim á leið til
Marteins og manna hans. Spánverjar héldu nú norð-
ur um eins og Dýrfirðingar höfðu séð fyrir og tóku
sér náttstað í sjóbúð einni eða nausti. Þeir voru 14
saman. Dýrfirðingar réðust á þá 34 saman, svo
liðsmunur var mikili. Fimm Spánverjar vöktu yfir
bátum niðri, en hinir sváfu i búðinni. Dýrfirðíngar
slógu fyrst hring um búðina. Einn þeirra var svo
djarfur og brögðóttur, að hann gat laumað talsverðu
frá varðmönnum af vopnum þeirra, en þegar hann
fór aðra ferð f sama skyni urðu þeir varir viðhann
og sóttu að honum ailir; bárust fljótt á hann stór
sár og mörg, en félagar hans komu honum til hjálp-
ar og voru nú varðmennirnir drepnir. Þvinæst var
veitt aðgánga þeim sem voru í búðinni, báru Dýr-
firðingar grjót í dyrnar og rufu yfir þeim kofann.
Spánverjar vörðust vasklega og er sagt að þeir
hafi gert eina hríð svo snarpa, að Dýrfirðíngar hafi
nálega viknað fyrir, en svo lauk að þeir féllu allir
nema einn únglingur. Hann hafði sofið í einhverj-
um afkima og getað skotizt undan; komst hann síð-
ar í einn af bátum þeirra skútumanna og sagði far-
ir þeirra félaga eigi sléttar. Eptir vígið voru Spán-
verjar af'klæddir og búkunum sökt í sjáfardjúp, »sem
heiðnum er maklegt, en ekki Krists vesalíngum ó-
sekum«, segir Jón lærði. Dýrfirðíngur sá, sem særð-
ur var, hefir eflaust legið leingi f sárum, en loksins
albatnaði honum.