Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 1895, Síða 36

148
þar með vildu þeir þýða,
að hans börn og ektavif
eins skyldu gráta bóndans líf
og böl sárt bíða.
50. Að þessi spá varð þeim ei holl
það má ei undur kalla,
því ofan í þeirra eigin koll
ógæfa sú réð falla,
sem óvini guðs skeður1 alla.
Þeir fóru’ og seldu feldinn þar
fyr en björninn fánginn var,
já fundinn valla.
51. Burgeis rikuræ bjó sig þá,
bæði af2 dygð og hreysti,
undirgefnum frelsi að fá,
fólk svo úr vanda leysti;
[tilsjá3 guðs4 hann5 treysti;
veglegan flokk sér valdi hann,
vasklega svo með allan þann6
til Æðeyar reisti.
52. A Sandeyriö sagt var7 mér
að sum ránsþjóðin væri.
Sýslumaður8 og sveinarner
sátu ei af sér færi,
mjög þó myrkt þá9 væri, *
greitt sér tóku gáng á hönd,
(svo [greindum bæ10 á Snœfjallsströndllaa
þá brátt að bæri.
1) blekkir D. 2) með aCEF, að D. 3) þvi tilsjá D. 4)
á trúan guð AE. 5) sinn E. Frá [því frekt guðs fylgi EF. 6)
sann. 7) er CE. 8) sýslumann D. 9) að D. JO) greinda
-menn C. Frá (getið er þess F. 11) Snæfellsströnd ACDE.