Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 1895, Qupperneq 72

184
»frétt er austr of mar | Eiríks oí far«. Þetta
hefði Egill ómögulega getað sagt með réttu, ef hann
hefði komið beint frá íslandi suðr til Englands,
og ekkert vitað af því, að Eirikr væri kominn
vestr um haf, fyr en rétt áðr en þeir hittust í
Jórvík. Það sýnist þá liggja í augum uppi, að
samt hafi farið milli mála í sögunni viðvíkjandi
þessum ferðum Egils, og má telja víst, að Egill hafi
komið austan frá Noregi til Englands, og verið bú-
inn að frétta um herferðir Eiríks blóðöxar frá Orkn-
eyjum suðr til Skotlands (sbr. »fárbjóðr Skota«íHöfuð-
lausni) en líklega ekki um ríki hans á Norðymbra-
landi, og hefir Eiríkr því verið nýkominn þangað.
Nú er eptir að gæta að þvi, hvernig þetta kemr
heim við konungasögurnar. I Hkr. stendr. eins
og í Eg., að Eiríkr hafi fyrst farið til Orkneyja,
er hann flýði úr Noregi, og virðist hann skömmu
síðar vera látinn ná ríki á Norðymbralandi (Hkr.
84. bls., Eg. 59. k. 62. k.) En í Ágripi af Noregs-
1) Annars er ekki takandi tullkomið mark á þessari kenningu.
því fyrst Egill vissi, að Eiríkr var orðinn höfðingiNorðymbru-
lands og landvarnarmaðr gegn Skotum, gat hann vel kall-
að hann »fárbjóð Skota«, þótt hann hefði engar sögur haft
af bardögum hans við þá. Þannig kallar Gísli Illugason
Magnús berf'ætt, sem aldrei átti ótrið við Dani, «Dana skelfl«,
er sagt er fráheimtör hans frá Vesturlöndum (Fms. VII 51),
sömleiðis kallar Björn krepphendi hann »Jóta fel’li*, þar
sem hann segir frá hernaði hans í Suðreyjum (VII 45). Það
er ekki ólíkt því, er Ólafr helgi er kallaðr »Vindum hættrc,
þá er hann átti orustur á Englandi (Hkr. 227), en á það
hefir Steenstrup lagt mikla áherzlu, og viljað sanna, að forn-
vísur væri ekkert að marka, þvi að Ólafr hefði ekki getað
harizt við Vindr á Englandi, en það mátti kalla hann »Vind-
um hættan« eins fyrir því, eins og nú hafa verið sýnd dæmi
til, efVindum hefði einhverntíma staðið ógn eða hættaafhon-
um (eins og Sveini danska Halldórssyni flettis af Magnúsi).