Eimreiðin - 01.01.1895, Síða 15

15
Nokkur kvæði.
Sjávarhljóð.
Bárur hjer
Bergs viður stalla
Heyrast mjer
Hlæjandi falla.
»Lifið þitt
Leikur að vilja;
Yndið mitt
Oldurnar hylja.«
»Dilli þær
Dátt eyrum þínum,
Kveður sær
Kaldara mínum.«
»Einum hvað
Omar sem hlátur,
Öðrum það
Ymur sem grátur.«
A flökum.
Tvö skipflök í ósjó ber hvort öðru hjá
Og hvoru um sig fleytist einn skipbrotsmaður á,
Af sinni gnoð hvor og sínu hvor frá landi,
En samt hafa forlögin tengt þá einu bandi,
Hjer sjást þeir fyrst og síðast þar svelgurinn beljar,
Er samferða lætur þá verða til heljar.
1 dynjandi storm yfir drafnar ólgu hvíta
Með dauðann í augum þeir hvor til annars líta,
Sem bræður þeir væru — með bifðum fölvum vörum
Þeir báðir gera krossmark — og nú.er allt á förum;
Af brimkólgu nistir frá nauðflökum þeir hrökkva
Og niður í beljandi regindjúpið sökkva.
Stjörnuhrap.
Sko, hvar stjarna hrapar heið
Hratt um miðrar nætur skeið!
Aður enn fullsagt er: »Hún hrapar«,
Augna sjónin henni tapar.