Eimreiðin - 01.01.1895, Qupperneq 17

17
Skeifusagan.
(Eptir Goethe.)
Þá herrann í minni háttar líki
Gekk hjer um kring á jarðarríki
Og lærisveinar um fold honum fylgdu,
Er fremur sjaldan þó orð hans skildu,
Þá greint er, að setti hann gjarnast fundi
A götum og strætum, — þar bezt hann undi,
Því himins í augliti alla daga
Menn orðunum betur og frjálsar haga;
Þvi ljet hann heyra á hvers-dags svæði
Af heilögum munni þau æðstu fræði;
I dæmum og líkingum mjög svo margt tjáði,
I musteri torg hvert svo breytast náði.
Og eitt sinn hann reikaði í anda rór
Til einhverrar borgar og með þeim fór;
Þá sá hann í götunni að eitthvað skein á,
Þar undan dottin hálf skeifa lá.
Við Sankti Pjetur þá svo hann kvað:
»Nú samstundis taktu upp skeifubrot það«.
En Pjetur var ei til vika þá
Svo vakur, þvi draumgáll var honum á;
Elann var að dreyma um veraldar ríki,
Sem væntanlegt er að hverjum líki, —
Slíkt hefir ei takmörk í höfði manns, —
Og hugsunin kærasta það var hans;
Þann skeifu fund hugði’ hann hvergi til nota, —
Hann hefði’ átt að finna krónu'’ eða sprota, —
En hinu ýfðist hann heldur viður,
Eptir hálfri skeifu að beygja sig niður;
Því vjek hann til hliðar og leið fram lagði
Og ljet sem hann heyrði ei hvað drottinn sagði.
En drottirin með langlundar gæzku geði
Af götu það skeifubrot hirða rjeði
Og síðan ei þess konar sinnti meir,
En sem inn í borgina komu þeir,