Eimreiðin - 01.01.1895, Page 50

50
Jeg sá nú hve mátturinn minnkaði skjótt,
því meira sem á tók að liða.
Hve þráði jeg endann á þessari nótt,
því þá yrði’ hann búinn að stríða;
nú lá hann sem hálfvegis liðinn í blund,
hún leið að hans mikla, hans síðasta stund,
þvi vildi jeg vaka og biða.
En tómleg var kyrðin, og lágnættið leitt,
þvi ljetti þó fyr en mig varði,
þvi meðan að ljósið þar myrkvað og þreytt
á miðnætur-týrunni hjarði,
þá leit jeg til Pjeturs, og varð þess nú var,
að vakandi lá hann i sænginni þar
og hljóður i hálfrökkrið starði.
Hve var hann þá breyttur og buguð hans önd,
sem bresta þá strengurinn mundi;
mig langaði’ að bjóða’ honum hjálpandi hönd,
jeg heyrði svo glöggt að hann stundi;
jeg sá hann var staddur i sárustu nauð,
það sögðu mjer augun hans þrútin og rauð
og tár, sem af hvarminum hrandi.
Jeg reis upp sem fljótast og færði mig nær,
en fannst honum líka það rniður;
jeg þoldi’ ekki að horfa á hörmungar þær
og hallaðist titrandi niður;
hún kom mjer svo óvörum aðferðin sú,
og augun hans hreinu, þau flýðu mig nú;
jeg sá þá var farinn hans friður.
Pað var eins og bjarg væri’ á brjóstinu’ hans þá,
svo beinin og lifsaflið merðist,
og angistar sveitinn á enninu lá,
sem eitthvað í sálinni berðist;
svo hart var og pínandi helstríðið það,
sem höggormur gapandi sækti þar að,
en vopnalaus aumingi verðist.
En orkan var þrotin, og alstaðar var,
sem eitrið í limunum brenndi;
mjer fannst sem á örmagna eymd sina þar
hann augunum tárvotum renndi;
en hjer var sú naðra, sem gaf ekki grið,
hann gat aðeins hnigandi beðið um frið
og signt sig með hálfdauðri hendi.