Eimreiðin - 01.01.1895, Síða 51

Pá sá jeg hann fyrst, þennan fóthvata þjón,
sem fólkið til »veizlunnar« rekur,
sem rænir oss frelsi, sem rænir oss sjón
og ráðin af vitinu tekur.
Pað er ekki sannleikans sigrandi raust,
nje sonarleg ást, eða vinarins traust,
en svipan og hræðslan, sem hrekur.
F*að sakar svo litt að þeir finna svo fátt,
sem fjenu til húsanna bjóða,
þvi óttinn og þrællyndið hóa svo hátt
og Helviti kristinna þjóða.
Hve gott er að eiga svo rösklega raust,
sem rekur heim kindurnar umsvifalaust,
og smala svo göfuga’ og góða.
O, kirkjunnar hornsteinn, þú Helvítisbál,
þú hræðslunnar uppsprettan djúpa,
hve hæglega beygirðu bugaða sál
til botns hverja andstyggð að súpa.
Hve máttugur trúboði er meinsemd og hel,
ó, mannlega hörntung, hve fer þjer það vel,
að kúgarans fótum að krjúpa.
F’á hefnirðu trú, fyrir þrengingu þá,
er þroski vor bitið þitt hæðir,
og lemstrar og hrekur þig lífsandi sá,
sem Ijósið i sálunum glæðir.
Er það ekki unun, er það ekki lán,
er það ekki bót fyrir alla þá smán,
hvað eyrnd vorri blómlega blæðir?
Ef heilbrigðu sálirnar erjarðu á,
er ormstönnin vægðarlaust brotin,
en hengir þig loksins á lifandi ná,
er lifskraptur allur er þrotinn.
Á meðan hinn feigi á fótunum stóð,
þá fjekk hann þjer varið að eitra sitt blóð; —
nú var hann að líkbeði lotinn.
En Pjetur var leystur frá þessari þraut
og þurfti’ ekki lengur að kviða,
á koddanum hóglega höfuðið laut,
og hann var þá búinn að stríða;
á andlitið fölnaða alvöru sló,
en yfir þvi hvíldi svo hátiðleg ró
sem ætti’ hann nú brúðkaups að biða.